Gauguin - odszczepieniec w Pont-Aven

Gauguin - odszczepieniec w Pont-Aven Zygmunt Jan Prusiński GAUGUIN - ODSZCZEPIENIEC W PONT-AVEN I mistrzowi nie jest łatwo otoczenie malarzy zasadniczo jest imiennie gorsze od pisarzy i poetów. Czuje w sobie zmianę psychika nie tłamsi jego ambicji te pejzaże które wyrastają z pędzli wierne są tam gdzie je maluje. W naturze ma spokój wewnętrzny po prostu tryska w nim eleganckość jest jakby w syntezie układania barw czuje się zupełnie innym człowiekiem. Pozwala sobie na to że w ujściu Aven kąpie się nago - nie lubi słuchać o kobietach... Do córki Aliny pisze: "Znałem skrajną nędzę... Człowiek przyzwyczaja się do nędzy i przy silnej woli w końcu kpi sobie z niej." Na ulicach Montmartre widuje się Gauguina z Vincentem Van Goghem ten ostatni choć nie sprzedaje obrazów niczym napędzony szaleństwem maluje płótna często i jakże mu żal mistrza. Do Mette pisze: "Chłód mrozi mnie fizycznie i psychicznie; wszystko, staje się dla moich oczu brzydkie. Czego chcę przede wszystkim, to uciec z Paryża, który dla człowieka ubogiego jest pustynią." 13.5.2018 - Ustka Niedziela 14:10 Wiersz z książki „Życie z duchami” autor ZJP https://m.salon24.pl/68556321f8aea1ae2641da36379b42cd,1200,900,0,0.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1024 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2018-05-14, 07:43:50 typ: życie wyświetleń (246) głosuj (58)

zygpru1948

2018.05.14; 09:02:50

Karol Zieliński Powtarzam, że publikuję tu coraz bardziej niechętnie. Ludzi z mego pokolenia ubywa i czuję się coraz bardziej obco. Czas na porachunki i rozrachunki mojego pokolenia i starszego, z tym co nadeszło i nadchodzi z (tzw. zgniłego) Zachodu i z dalszego globalnego świata, a co się już zdążyło na dobre zagnieździć w duszy zbiorowej młodego pokolenia urodzonego po 1980 roku. Patrząc na świat z pozycji starego człowieka widzę radykalną nieprzystawalność psychiki młodych pokoleń do starej rzeczywistości, która jak konające zwierzę wlecze się, zdycha i zdechnąć nie może, dobijane ciosami mentalności dłużników prowadzących życie na kredyt, na okresy od spłaty do spłaty kredytu (tak jak na Zachodzie), ale nie ustępuje, ukazując co chwilę jakiś ułomek, szpargał czy rupieć minionych pokoleń. Rozglądając się wokół siebie, widzę, że jeszcze dawna Polska, trwająca do lat sześćdziesiątych XX wieku nie wszędzie i nie całkiem umarła i dlatego porównując te dawne resztki do dzisiejszej wam-puki, która jeszcze nie zdążyła się stać pełnoprawną rzeczywistością próbuję porównywać do siebie te dwa nieistniejące światy - świat sprzed wielkiego nieszczęścia utraty polskości na rzecz unijnego kataplazmu i świat po przyłączeniu Polski, wbrew jej woli, do tego gadziego tworu, tworzącego z ludzi gada, który za dwa złote wydrapie swemu bliźniemu oko. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Siedzę jak buc w Alwerni, za weselnym stołem Czekam aż mało-wierni wypiją i zjedzą Wyjąc do próżnych flaszek i otoczą kołem Sekretne sprawy z fraszek, co leżą pod miedzą Co się komu należy, skoro samka wyszła Za samioszka, co leży w chlewiczku i czeka By przeniosła mu wiano z runicznego mleka Bo bez pieniędzy z domu boli ślepa kiszka Wstyduśmy się najedli – bo nie mamy wstydu Do stołuśmy usiedli – bez ruskich i żydów A przecież z rybą siedzę, z jego szwagrem górą I o polskości bredzę – z grandziarzem i ciurą Jakby coś rozumieli – hurtownicy skórą Co od stuleci robią włosiane hołoble I z żydowskiego złota rytualne skoble by zrobić z cielęciarza herbowego z rurą Obok górnik z Jaworzna – grywał w totolotka Z agentami milicji, z sędzią upadłości Mój brat, świnia ostrożna, na drzwiach od wychodka Wpisał do sodalicji trzech solidarności Wkład w naukę Kościoła, żydowskich podłości Gdy Wojtyła gamraci lud swój ode środka Piję ich zdrowie, żeby opanować mdłości Gdy biją się o spadek, aż się łamią kości Siedzę w Alwerni z musu, na diablim weselu Czterech dentystów z fusów, drze mordę o chmielu Przygrywając na kozie, jak tradycja każe Prowadzić na powrozie ciele przed ołtarze Co jest odwiecznym rytem pastuchów od Krymu I piję, chociem trzeźwy, choć mi nikt nie każe I w zwyczaju tatarskim naszych bernardynów chwalę obyczaj dawny ruskich skurwysynów Piję wódkę ochrzczoną weselną naklejką Wokół faluje zwiewnie sto rozgrzanych samic Jak cykutę skażoną nienawiścią wiejską Piję zdrowie stołpiewnie za chamstwo bez granic Piję zdrowie kwaterką, butelką lejdejską Złość siostrzano-braterską mając sobie za nic I przysięgam zachować pogardę tyrtejską Dla miłości braterskiej z flegmą faryzejską A takeśmy się mieli kochać na ostatku Jak głupia matka chciała, syna zbałamucić I dziadostwem się dzielić, w sprawiedliwym spadku Miłością do bęcwała, co chciał matkę zdusić Jak w rozgrywce pokerskiej, wyszło szydło z wora Ale cóż, diabeł musi dobrych głupców skusić Że miłości braterskiej starczy do wieczora A potem cię za gardziel i do śmierci zmusić Piję weselną wódkę, na rynku w Alwerni Gdzie jeszcze stoją ślady żydowskich cukierni Kilku podlców bryluje, wśród żydowskich stajni Wśród nich byli Szembków wierni rękodajni Kilku komunie służy z zaparciem i piciem Ja odprawiam egzekwie nad tym, co jest niczym Wspominając o Żydach, ze starym leśniczym O starej Kojmie z rynku i jej siostrze Hajni Nic mnie nie trzyma z kurzem starej wiejskiej drogi Z cichą, kocią ulicą, z lasem pełnym buków Z choleryczną mogiłą dziadygi bez nogi Gdzie leży stara miłość w parowe dybuków Moja mała ojczyzna pełna nienawiści Pije za mnie, z należnych mi od niej trybutów Która mi jątrzy wrzody i kompleksy czyści z anielskości dzieciństwa i dziurawych butów _________________

zygpru1948

2018.05.14; 08:49:48

Karol Zieliński Dziękuję za polubienia. Mój komentarz jest taki. Alwernia była miasteczkiem które miało na przełomie wieków 50% mieszkańców żydowskich, trudniących się skupem i ubojem cieląt i stąd się wzięła ich pogardliwa nazwa "cielęciarze". Miasteczko było znane z wyrobu końskich uprzęży i wyrobów z tombaku. Okoliczna ludność składała się z potomków ruskich Łemków, Wołochów i Tatarów pozostałych po najazdach z XIII wieku. Bernardyni mają więcej wspólnego z kulturą dawnych Kresów i Ukrainy niż z łacińskim Rzymem. Pod-mieszczanie Alwerni, sądzę, że walczyli o to, żeby się nie dać wtłoczyć w kategorię chłopów pańszczyźnianych i tworzyli mitologię swego szlacheckiego pochodzenia Górnickich, Zielińskich, Machowskich i Rychłowskich, a potem Borowskich. To są, jak przypuszczam stare rody, oprócz Żydów napływowych od połowy XIX wieku. Stąd się wziął w moim wierszu wers o herbowym "cielęciarzu" chodzącym na okazywanie, czyli pospolite ruszenie z hakownicą, czyli z "rurą". No ale, w XIX wielu, kiedy już nie było Polski szlacheckiej i zjazdów uzbrojonej szlachty, żydowscy przebierańcy z Alwerni już by nie mieli gdzie chodzić w kontuszu z arkebuzem, jak sugeruję w moim wierszu. Żydzi prowadzące piekarnię w rynku przed drugą wojną, nazywały się Kołma i Kołmina. Zostali wywiezieni w nieznanym kierunku przez Gestapo którejś nocy 1943 roku tak po cichu, wraz z innymi Żydami, że sąsiedzi w ogóle tego nie zauważyli. Tak przynajmniej twierdzili starzy mieszkańcy Alwerni. A w ogóle, to myślę, że zbyt wiele nie zakłamałem, tym bardziej, że na temat przeszłości, stare wojenne pokoleniem, nie chciało zbyt dużo mówić. Ja, oskarżam stare pokolenie, moich rodziców i dziadków o zmowę milczenia w sprawie wzajemnych zbrodni dokonywanych na sobie z premedytacją wytrawnych mafijnych morderców. Wiele sporów i spraw sąsiedzkich załatwiano aż do czasów komuny po drugiej wojnie światowej, po cichu, za pomocą siekiery i noża. _________________