Wiersze poetów - poetyckie-zacisze.pl ZAPROPONUJ ZMIANĘ W SERWISIE
Logowanie:
Nick:
Hasło:
Zapamiętaj mnie
Odzyskaj hasło
Zarejestruj się
Dostępne opcje:
Strona główna
O serwisie
Regulamin
Zaproponuj zmianę
Indeks wierszy
Ranking autorów
Ranking wierszy
Dodane dziś

Nowi autorzy:
- JoKo
- Yakov
- ummma
- wspanialaPati
więcej...

Ostatnie komentarze:
"Paryż"
- lucja.haluch
Z mitami
- AL46
"Autoportret w dzwonku rowerowym"
- joanna53
Śmieszny płacz
- joanna53
więcej...

Dziś napisano 0 komentarzy.

Fermentująca Moralność jako Zbieg Sumienia.

Fermentująca Moralność jako Zbieg Sumienia.

Zamknięty w klatce fermentującego szkła.
Na ścianach rozbryzgana czerwieni zagłada.
Schizofrenia rodzi chore wizje wstępujące do muru obojętności.
Dawno zapomniany smak radości, szczęścia, miłości.
Pogrążam się w tej otchłani nicości, multum jasności znajduje swoje ego
w zawiłości, momentalnych fermentujących ciągłości.
Uśmiech skradziony przez wypaczone Dewiacje, Markiz de Sade
a więc rodzą się wariację, libertynizm ku chwale, glorii, ku
bólu zaspokajającym moje chore rządzę
Dokąd podążę idąc po bezkresnym morzu niebiańskich gwiazd, czy warto
zboczyć z obranej drogi, ścieżki, planu na mapie choć raz
Więc a więc pas vis a vis strach jako kochanek heteroseksualnego umysłu.
Oddaję się bez namysłu rządzą instynktu.
Kolejne ofiary mojej wypaczonej jaźni, sam Nietzsche w moich oczach się błaźni.
Nadczłowiek, Homosuperior, Istota Doskonała, różniąca się tym, iż taka sama.
Pas a pas karty odkryte, istota doskonała, mimo to taka mała, taka samotna.
Wolna myśl uciekająca ku wędrówkom po chodniku piekła, poszukująca Moralności
jako Zbiega uwolnionego na zawsze, wieki wieków amen.
W psychice sieje się zamęt, lament, płacz resztek sumienia, żar, ogień nicości.
Już nie do zgaszenia, pokryty bruzdami codzienności monotonii, kryjówka odnaleziona
W Agonii, jak dźwięki niegdyś godne polifonii, różne brzmienia ciemiężcy stracenia.
Kara śmierci udana, wykonana, resztka ograniczeń ziemią przysypana
Spoczęła ona na wieki, świat już lekki w tysiącu wirujących barw bieli i czerni.
Świat już lekki w tysiącu barw czerni i bieli, wszechwiedzący ponoć wiedzieli.
Brak odpowiedzi na sens własnego bytu, pośród zgiełku, zachwytu własnym ego.
Ego tak bardzo doskonałym, teraz i przed laty takim samym.
Napisz do autora

« poprzedni ( 14 / 15) następny »

S.R.S

dodany: 2011-04-18, 19:32:10
typ: inne
wyświetleń (875)
głosuj (4)


          -->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.

robin 2011.04.18; 20:00:16
wolę krótsze formy
za temat +


Wiersze na topie:
1. po sąsiedzku (30)
2. ludzka utopia (30)
3. w intencji manny (30)
4. [rozebrany ze słów***] (30)
5. liczenie słojów (30)

Autorzy na topie:
1. TaniecIluzji (446)
2. Jojka (319)
3. darek407 (271)
4. Gregorsko (154)
5. pawlikov_hoff (82)
więcej...