|
Emptio
Emptio |
Nadchodzi pokory czas
Zimowy wschód słońca ozłaca nas
Na szklanej tafli sztalugi odkrywam majestatyczny obraz bukietu róż
Czym jest ta nuta, która rozpala płomień w duszy?
W drodze do własnego szczęścia wada zapomnienia daje się niestety poznać wśród pustych murów przestrzeni.
Jak być, gdy myśleć już nie chce się czasami?
Zapomniany, niczym samotny bohater zamrożony w pomniku z brązu.
Więcej dorzucę drew do ognia, by ogień corocznego miłosierdzia rozpalił twoją gościu duszę. |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
|
|