Elektroniczny romantyk III

Elektroniczny romantyk III W jej oczach, tam, gdzie źródło mojej duszy zgubionej w zimnym świecie W ogniu jej oczu rozpływam się, dwa oddechy równe, dwa żywoty takie same Miłość ma z przekorą zabrała cię w podróż po niebiańskich szlakach, ty w jedności z jej szaleństwem, ja poza panowaniem mego szaleństwa Na mym obliczu białym niczym kość słowa miłości, której nie widzę, słowa miłości, których nie słyszę Ja, elektroniczny romantyk, z syntezatorem śpiewam o ogniu twych oczu, w których się rozpływam Ja, elektroniczny romantyk, z syntezatorem śpiewam o zbrukanej duszy zimnego świata Ja, elektroniczny romantyk, z syntezatorem śpiewam o tęsknocie, która na pustyni mych przebrzmiałych uczuć z wolna zabija Ja, głupi i niemodny, ja, w swej prawdzie utwierdzony, lecz tej prawdzie niekończące się skarbce złotych talarów płacący co dzień Ja, od zawsze poza widzialnym świata życiem, ja, szukający bezpiecznych strażnic poza granicami zbrukanej duszy zimnego świata Nienawiść syci swą krwistą cieczą me żyły, bo oczy widzą to, czego serce nie chce widzieć Miłość syci manną moje serce, bo serce chce zobaczyć to, czego oczy nie widzą Karty mej przyszłości rozrzucone niedbale na stole, każda z nich ten sam bezapelacyjny wyrok ma: „twe ciało, choć daleko, to blisko świata będzie żyć, a twa dusza będzie twoją hekatombą” Z taką przyszłością na ślubny kobierzec wstąpię, bo z jej przyjaciółką przeszłością gorący romans niszczący mnie połączył A ty, elektroniczny romantyku, daleko poza ulicami miast, gdzie tumult przegania miłosnego ducha, daleko poza nieznanymi duszami twych towarzyszy W syntmuzyce odszukaj twą lubą, tańcz z jej widmem w swym pokoju, zakosztuj jej smaku, którego twe zmysły nigdy nie będą czuć Bo rytm syntmuzyki głód twego pragnienia miłości swym chlebem nasyca, bo rytm syntmuzyki z nizin smutku na wyżyny uniesienia cię wyrzuca, bo rytm syntmuzyki zapisuje w tobie, w programie twego umysłu, niezmazywalne słowa: „elektroniczny romantyk”. Komuż innemu, jakiej innej córze tego świata, jak nie elektronicznej muzyce poświęcić wersy tego wiersza? Tak, do niej niech płyną strumienie tych słów, tak, do jej oblicza, złożonego z dźwięków, podążam bez ustanku.

Napisz do autora « poprzedni ( 217 / 353) następny » Cerberion dodany: 2018-11-12, 10:30:47 typ: życie wyświetleń (271) głosuj (99)

kosta.woj

2018.12.03; 20:58:40

fakt muzyka /no bo są to dźwięki rytmiczne okraszane światłem i kolorem/ w naszych czasach dzieci kwiatów kolor był na nas na naszych strojach fryzurach scena dawniej była skromna muzyka była reprezentatywna ona działała poprzez słowa.Dziś jest odwrotnie scena prócz rapu ma niewiele do powiedzenia ale , właśnie ale pokazuje i to ile mamy prawie wszystko nawet zapach spoconych ciała kolory,światła błyski, wybuchy iskry super ekrany i instrumenty,muzyki powiedzmy szczerze mało bo to są somnambuliczne i usypiające oczywiście techno wręcz narkotyczne ale mnie mimo żem stary wciąga to i nawet RAP lubię Polski a wiersz może się podobać pozdrawiam

niteczka	2018.11.12; 12:17:48
oryginalny przekaz pozdrawiam serdecznie:)

Podlasianin	2018.11.12; 11:28:59
Elektroniczny romantyku, z trudem docierają do mnie dźwięki elektronicznej muzyki - nie ten gust. Wychowany byłem przy cudownych brzmieniach gitar elektrycznych, które - z kolei - nie podobały się wcześniejszemu pokoleniu. Jednak, de gustibus non est disputandum :) Pozdrawiam+.