|
El Desdidacho [przekład z Gerarda de Nervala]
El Desdidacho [przekład z Gerarda de Nervala] |
To ja pośród tajemnic w smutnej samotności;
ja, książe Akwitanii pozbawiony tronu.
Inna teraz mi gwiazda daje świetlistości
i czarną melancholią na mej lutni płonie!
Ty, co z mroku grobowca nie dasz mi pociechy
oddaj morza italskie, skały Pauzylipu,
róże, które koiły moje przeszłe grzechy
i w kwiecistą altanę ciągnęły z niebytu.
Nie jestem Lusignanem, Febusem, Byronem!
Z miłością całowałem królowej oblicze,
ust i pieszczot syrenich choćbym chciał nie zliczę.
Po dwakroć przed mym dziobem przy orfickim tonie,
lśniły morza dalekie i dalekie statki.
W tych dźwiękach była świętość i krzyki wariatki. |
|
Nie ukrywam, że nie mogę równać się z przekładem Jadwigi Dackiewicz, ale też nie mogłem się powstrzymać... |
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
wigor |
2015.06.22; 08:12:11 |
Trzynastozgłoskowiec mnie zachwycił. PLUS z pozdrowieniami ;-) |
|
|