Dziennik pisany w podróży

Dziennik pisany w podróży Zygmunt Jan Prusiński DZIENNIK PISANY W PODRÓŻY Nie mogę skończyć książki "Życie z duchami" - wiesz ile napisałem wierszy o tych którzy przed Tobą odeszli? Pisałem o muzykach - poetach śpiewakach - pisarzach - politykach i o rymarzu Stanisławie Sowińskim z Budek zwanym przez tubylców "Meksykiem" - byłeś tam ze mną na wakacjach. Mój wujek zawsze Ciebie miło wspominał i ciocia Marysia Sowińska. Siedzę w tej chwili w autobusie na dworcu PKS w Słupsku - godzina 22:05 zaraz autobus ruszy - noc myśli w drodze do Warszawy Zachodniej a stamtąd do Otwocka - odbierze mnie ze stacji Romek Jackowski - były sąsiad z Matejki 3. W cztery dni po Twojej śmierci w piątek zasadziłem w pobliżu domu młodziutki klon - dałem mu na imię "Andrzej" to tak jakby na pamiątkę - choć nikt w moim mieście o tym nie wie. 1.9.2017 - Bytów Piątek 22:22 Wiersz z książki "Chłopcy z Przedmieścia" autor ZJP http://s23.flog.pl/media/foto_300/12127238_romantyk-z-krysztalowego-sadu.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 928 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2017-09-04, 06:02:01 typ: przyjaźń wyświetleń (314) głosuj (58)

zygpru1948

2017.09.04; 09:16:40

Dziennik pisarza Karola Zielińskiego z Krakowa 09.09.2011 01:12 @Anakonda + p. Zygmunt + p. Zasmucony To co jest między Panią Anakondą a Panem Zygmuntem to miłość internetowa, która jest możliwa do wielu partnerów naraz. Do kogo Pani Anakonda poweźmie sympatię, to natychmiast ta sympatia nabiera zabarwienia erotycznego! Między Panem Zygmuntem a Panią Anakondą aż kipi od hormonów. O "grzechu południowym" można by pisać bez końca. Niech Pani obejrzy Elvina Bishopa, jestem ciekaw, czy się Pani spodoba. Nic o tym nie wiem, a chciałbym wiedzieć, czy Pani Anakonda pisze wiersze i jakie? Czuję w Pani osobowość. No nie wiem czy się w tej chwili nie błaźnię, ale kimkolwiek by Pani nie była, facetem, karlicą, lemuram... nieważne, im bardziej dziwacznie tym byłby ciekawy fakt kulturowy. Dzisiaj na przykład nie można wydawać periodyku poetyckiego, w którym nie pisałyby lemury albo jakieś dziwolągi. Ciągle jest zapotrzebowanie na pisanie "prawdziwym" językiem (nie zafałszowanym przez inteligencką nowomowę), od którego przeciętnemu człowiekowi (zwykłemu zjadaczowi chleba) włosy z przerażenia stają dęba. Pan Zygmunt potrafi w swoich nowych wierszach nawiązywać do moich poglądów na poezję jako wycinek tutejszej i przyszłej, trancendentnej wieczności. Ja nikogo z młodych nie namawiam do pisania wierszy jako zapisu natchnienia podczas "przekraczania progu", ale od człowieka dojrzałego (jak Pan Zygmunt) można oczekiwać, że "dochodząc do ściany" zda sprawę przed sądem, który J. J. Szczepański nazywał "Trybunałem powszechności". Bo tu (w tej parszywej sytuacji) już nie chodzi o oskarżanie komunistów, Żydów czy jakichś kosmitów, do jakich się posuwa w swoich "wesołych filipikach", drażniąc się bardziej niż na poważnie... ale o rachunek własnego sumienia, robiony wspak, nigdy nie wprost, bo jest to niemożliwe z powodu zafałszowania i "pokręcenia" kultury w której białe jest czarne i vice-versa, a dobro jest nazywane złem i odwrotnie. Przecież szatan jest panem naszych sumień i panem tego świata. Czyż może być inaczej skoro się spowiadamy u diabła i od diabła otrzymujemy rozgrzeszenie? Jeśli tak jest, to od Pana Zygmunta wionie siarką i klnie w desperacji jak stary diabeł, szukając zapałek, żeby podpalić ten świat. Ale w wierszach jest łagodny jak baranek, jak sam Pan Chrystus Zbawiciel Świata przez swoją łagodność! Podobnie było z Chrystusem, przeklinał w świątyni jerozolimskiej (grożąc Żydom zakrzywionym nożem - sykar!) od kurew i skurwysynów na handlarzy, amerykańskich bankierów (Baksików, Balcerowiczów, Soroszów) i mieniaczy pieniędzy, ale bez protestu poszedł na śmierć za zbawienie świata (świata bez pieniędzy). Jak Pan Zygmunt! A że Pan Zygmunt nie ma na siwej głowie cierniowej korony? Ależ on ją ma! Ma ją jako nieudany mąż i ojciec. Ma ją jako wykpiony i wyszydzony przez zbrodniczych współobywateli, złodziei i skurwysynów, obywateli, ma ją wreszcie jako starzejący się skrachowany starzec! To nie bierze się u Pana Zygmunta znikąd. To ma swoje przyczyny i korzenie. Poza tym, zawsze w najnowszej historii, od czasów Rabeleisego i Erazma z Rotterdamu, jak i Pittigrilego, w literaturze istniały okresy, w których wszystko było tak zafałszowane i zasmarowane kłamstwem, a mieszczańska literatura była "gównem z złotej szkatułce", że co wrażliwsi twórcy i intelektualiści przemawiali bardzo ordynarnym, chamskim i skatoliogicznym językiem mieszając go z bardzo "uczoną" frezeologią, żeby tzw. kuluturalne chamy, przytłoczone siłą "intelektualnych" argumentów nie miały nic do powiedzenia przeciwko knajackim wyrazom głoszonym z katedry uniwersytetu albo ambony kościoła. Intelektualiści działali w myśl zasady, skoro wy (głupi burżuje) jesteście obskuranccy i uważacie się za szczyt i pępek kultury, to my przebijemy was w waszym obskurantyzmie, rozmawiając na podobne do waszych tematy, językiem najpospolitszego chama z ciemnej ulicy. Toteż w języku Pana Zygmunta nie widzę niczego niestosownego. Przecież on się wysila literacko i intelektualnie, żeby przeklinać i mówić brzydkie obscenia kunsztownie! Gdyby to była rozmowa nie na tematy ideowe i literackie (autoteliczna!), to Pan Zygmunt nie miałby prawa używać przekleństw, pierdoleństwa, kurwizmów etc. ale skoro rozmowa jest mata-rozmową, dyskursem na tematy programowe kultury, a więc i sposobu wyrażania się za pomocą przeklinania, to przeklinanie jest najzupełniej usprawiedliwione. Bo trudno jest używać języka nie używając go! Właściwie, Pani Anakondo i Panie Ryszardzie Zasmucony, wy nie używając pierdolizmów i nowoczesnej chujanistyki, nie potraficie się właściwie i trafnie wyrazić ani sformułować istotnej, celnej myśli, posługując się protezami z kłamliwych kalkomanii, które zamiast rozjaśniać, zaciemniają (bo granice mojego języka są granicami mojego świata - Wittgenstein) i zamiast przybliżać to oddalają istotę, gmatwając. A poza tym, gorszymy się tym, bo nie wiem jak się wyrażają ci co idą w awangardzie cywilizacji, czyli Amerykanie (i to od początku istnienia Ameryki) i jej intelektualiści. Norman Mailer mówi, że musi używać brzydkich wyrazów, bo by się czuł kłamcą, a Wiliam Styron: że musi przeklinać, bo bez przekleństwa źle się czuje. PS. Pani Anakondo, ma Pani rację, że w jakiś sposób dopinguję Pani Zygmunta do poszukiwania i ewokowania (dość kontrowersyjnych) "mądrości" i odwrotnie, on na Panią też działa pobudzająco. Proszę się przyznać, czy "ta" rozmowa, z Panem Zygmunteczkiem, wpływa też pobudzająco na sfery erogenne? Wszakże podczas pikantnej rozmowy, pikantności spływają (tym bardziej podniecająco, że publicznie) z mózgu do miednicy małej, powodując jej przekrwienie i podniecające stany, marzenia, odurnienie, kuśkowate sny, a nawet erotyczne omamy prowokujące do seksualnego pobudzenia. Pozdro Zygmunt Jan Prusiński Kobieta białych luster - część IV... ___________________________

zygpru1948

2017.09.04; 06:51:44

3 września 2014 o 05:14 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński STANISŁAW GROCHOWIAK NIE ŚPI... Jestem pewny że na wzgórzu będąc pisze następny wiersz do książki. Spaceruje warszawskimi ulicami wieczorem tam gdzie bywał zagląda choćby do Flisa. Przy nim Zbigniew Jerzyna i Roman Śliwonik - trzej muszkieterowie w szatach poezji. Ale jest okrężna droga by do nich podejść podać rękę i kielicha z nimi wypić... Gustowanie w ramach liryki i przyjaźni - książki niczym ptaki obłoki dotykają. I widzę ich uśmiechniętych - akurat Stanisław Grochowiak deklamuje wiersz. A ja jego uczeń w Szkole Aniołów uczę się jak pisać dobre wiersze. Bo wiersz to modlitwa - to echo które powraca lotem jaskółki. 3.9.2014 - Ustka Środa 5:00 Wiersz z książki "Życie z duchami"...

zygpru1948

2017.09.04; 06:47:07

3 września 2014 o 13:41 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński LATAWCE NAD MIASTEM Motto: „powiem ci o mojej miłości która będzie świecić za nami jak łuna dalekich ognisk” - Roman Śliwonik - Tamtędy przejdę gdzie drogi pachną piaskiem a konna kawaleria na rysunkach została i w wierszach poetów. Kobiety mijam roztargnione - kobieta ma więcej myśli od mężczyzny ten codzienny urok i dla ptaków i dla krzewów wystających za parkanem zamkniętych ludzi. Chce się dotknąć miłość a w zamian mgła nuci a deszcz i tak przyjdzie bez pukania majestatyczna bezwolna cisza otwiera oczy kochanka który głaszcze liście wciąż niepewny. Niech zostaną struny na drzewach niech zakołysze wiatr cudowny odblask w lusterkach że przed chwilą była ona i znikła z niedokończonym słowem podobną drogą co piaskiem pachnie… 14.8.2012 - Ustka Wtorek 11:31 Wiersz z książki „Kraina dzikich poetów”…

zygpru1948

2017.09.04; 06:45:14

3 września 2014 o 13:35 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński JUŻ PO ŚMIERCI… Pamięci Romana Śliwonika I zobacz Romku, czy my nie mówiliśmy tak ładnie o śmierci ? Rozgrzewała nas wódka w środku, a my wciąż na szczyty górskie bez skrzydeł… Krzyczałeś do mnie aż ci okulary ciemne spadły i zbiły się szkła o jeden kamień za dużo. (- Uważaj Zygmunt nie skalecz się, poezja jest zawsze bolesna)! O co ci chodzi w tych wierszach przecież one nie pachną jaśminem - tłoczą się nieporadne trochę mnie denerwujesz Romanie. Kto tobie kazał pisać kto mnie kazał pisać, za życia poeta jak szyszka na jodle wisi. Pędzimy w to gardło ciemności do końca, że jeszcze jeden dzień przeskoczymy przez taką małą kałużę na ulicy. - Zadałeś mi ból Poeto – zadałeś… 19.2.2013 - Ustka Wtorek 19:23 Wiersz z książki „Kraina dzikich poetów”…

zygpru1948

2017.09.04; 06:42:33

3 września 2014 o 13:28 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński ROMAN ŚLIWONIK Taki byłeś zaangażowany pisałeś ołówkiem wiersze nocą by zdążyć do świtu - Bóg czekał i Beata czekała a ty wybiegłeś z poetyckimi bluesami. Po co ten pośpiech – takie są ważne w przyrodzie ważek miłość nad rzeką chodź tam Romku i flaszeczkę weź - nie jest ciężka i ogórki weź posiedzimy nad wodą – ona taka zalotna ta rzeka jak panna na wydanie. Pośpiewamy te twoje bluesy do Beaty - zakochałeś się w niej czy krótki romans pamiętam okładkę książki – saksofon i te pędzące wiersze do nieba może przystaniemy poeto drzewa takie niespokojne… Zgasimy białe światło nocą jutro też jest dzień – opowiesz mi o powrotach do pustego domu. 20.2.2013 - Ustka Środa 22:20 Wiersz z książki „Kraina dzikich poetów”…

zygpru1948

2017.09.04; 06:39:54

3 września 2014 o 13:24 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński DOSZLIŚMY DO WYRWY… Motto: „Kiedyś któregoś dnia ogołoconego z liści i blasku dnia jak wieża” - Roman Śliwonik - Nie znasz to co ja mam kobietę w łuskach tajemnic jest pachnąca jak pachnie książka świeżo wydana w oficynie. I jest w niej głos szklisty rozdźwięki układają przyszłość choćby jutro zapukać dowiedzieć się jaka pogoda jest w ogródku… Poeto z ubiegłego wieku śpisz od dawna w swoim ulubionym wierszu a ja ci przypominam warszawskie flaki u Flisa na Marszałkowskiej i dwie połówki wypite. Ursynów bez ciebie tuli się do pojedynczych drzew pisałeś o nich z okna bloku że tylko w drzewa Boga wierzysz. Doszliśmy do wyrwy Romanie - stanęliśmy by wyostrzyć wzrok jak to czyni księżyc nocą. Śpij na wieczność twoją tam gdzie dęby się kołyszą. 17.8.2013 - Ustka Sobota 20:13 Wiersz z książki „Kraina dzikich poetów”…

zygpru1948

2017.09.04; 06:37:02

3 września 2014 o 13:17 · Ustka, Pomeranian Voivodeship · Zygmunt Jan Prusiński PROWADZIMY MYŚLI DALEJ Motto: „szarpiemy się krótkimi oddechami żeby powrócił upał pierwszej nocy” - Roman Śliwonik - Twoje noce minęły w ostatnim wierszu szarpałeś struny pajęczyny by tonację utrzymać spadziste nierówności zaplątane w liściach oplatasz wspomnienia to co już było. Siedzieliśmy przy stole z Janem Himilsbachem słuchaliśmy jego opowieści – wódka nalana. - Czy wiesz że Himilsbach był milicjantem ? Jego kumpel o nazwisku Kogut jeszcze żyje obydwaj zamknęli na Woli mojego znajomego. Piliśmy za polską literaturę i za twoją książkę „Bluesy dla Beaty” – pamiętam jak powstawała… Noce szeleszczą u wrót miasta ciebie już nie ma by z tobą pogadać. 18.8.2013 - Ustka Niedziela 13:54 Wiersz z książki „Kraina dzikich poetów”…