Dwie truskawki

Dwie truskawki Zygmunt Jan Prusiński DWIE TRUSKAWKI Zachowałem tylko dwie dla nas byłem pewny że zajdziesz to po jednej skosztujemy przy lampce wina – zjadłem najpierw jedną a potem i drugą i tyle po gościnie zostało następnym razem pójdziemy do znajomych posiadają sporą działkę – najemy się truskawek do syta a za każdą buziak będzie sprawiedliwie i kokietliwie namieszam ci w głowie – gdzie tyle całusów dostaniesz…? Truskawkowe chwile w miłości mają intymną serdeczność… 9.06.2020 – Ustka Wtorek 18:07 Wiersz z książki "Anioł doliny" autor ZJP https://s30.flog.pl/media/foto_tmp/zygpru1948_bdb9ffdd59261189e05dfcd0d81c93d1.jpg?new=1596087448 Muza https://s18.flog.pl/media/foto_300/10927699_buziaczki-przedswiateczne-mili-flogusiepozdrawiam-serdecznie.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1761 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-08-18, 05:50:04 typ: życie wyświetleń (201) głosuj (78)

kaja-maja	2020.08.18; 07:11:13
"Truskawkowe chwile w miłości mają intymną serdeczność…" o tak zwłaszcza kiedy jedna słodka jak poziomka druga kwaśna cytrynę przypomina w:):)

zygpru1948	2020.08.18; 07:04:06
ANIOŁ DOLINY - część druga Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński WIDOK KOBIETY W OGRODZIE https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1068447,aniol-doliny-czesc-ii

zygpru1948

2020.08.18; 07:03:25

Recenzja pisana w raju - część XIX Zygmunt Jan Prusiński RECENZJA PISANA W RAJU - część dziewiętnasta - Witamy poetkę! To ważne powitanie, tak się składa że 18 listopada tego roku autorka 19 wierszy przeżyje pierwszą rocznicę narodzin. Tak, to prawda. Jak ten czas upływa, ale Penelopa Ewa Bednarz zdążyła się ukazać w pełni, co ukrywała przez te lata, jakie to wnętrze i dojrzałość literacka w niej była ukryta. Od wiersza pierwszego „Bieg długodystansowy” do tego najświeższego „Sen głodnych serc” - to jakby spowiedź kobiety do przestrzeni wizualnej i ukrytej wewnątrz. Tyle lat nosiła się z tym żeby zostać pisarką – to jej marzenie od panieńskich lat. Ale na razie zdecydowała się krążyć ptakiem nad krainą poezji. I co by nie mówić, jej siła jest zaznaczona w tych wierszach z ogromnymi przemyśleniami za czym pozwoli wypuścić wiersz – tego ptaszka z klatki na wolność. Część pierwsza... „Dzień topię w gorzkiej czekoladzie kształtu ust dotykających senną poświatą słomkowych myśli... Liryczne skerco rozgrzewa kontury serc zaplątanych w ognistym czardaszu pragnień... intymnej muzyki." Niech tak będzie, umówmy się że poetka jest w tym dążeniu zupełnie szczera. Pisze za parawanem światła do swojego jakby nie było mężczyzny, który także jest poetą. Zatem nie żartuje z uczuć do niego, jeśli pisze „o intymnej muzyce” - kobieta na tym poziomie wybiera sobie odpowiedniego partnera do czardasza, dodając wręcz że ma być ognisty... To nie są żarty. I on o tym wie że nie są to żarty. Najpierw „słomkowe myśli” a potem to zaplątanie rozgrzewające gdzie wymaga kobieta nie tyle skupienia co zgodnej wizji przeżyć z obu stron. I tu się zgadzam z autorką wiersza. Część druga... „Smutny krajobraz dżdżu jesieni drażni karnację marzeń o bezdrożach zakochanych dłoni... Zrzucam sukienkę na podłogę w zwierciadle duszy oglądam proporcje nagiego cienia... Czy naszych tłustych dni...?” Cudowny fragment. Niesamowite napięcie erotyczne kiedy poetka pisząc o sobie, zachowuje się ostentacyjnie, że choć tę sukienkę rzuca na podłogę to wie że jedynie on jest cieniem namaszczonym przez nią, bo go w tej chwili nie ma przy niej – a pragnienie jest proporcją zawiłą, bo widzi i cień swój nagi „w zwierciadle duszy”. Choć zdawać by się mogło, że czuje się kochaną przez niego ale tak mało tej rzeczywistości, zatem pyta i odpowiada w tej samej tonacji zwierzeń, a chodzi o tłuste dni, by przeżywać z nim rozkosz istnienia z nim. Na razie tylko cienie szukają swych „zakochanych dłoni”..., aczkolwiek wierzy że będzie inaczej, i na tych bezdrożach pójdą razem. Część trzecia... „Choć milkną echa słonecznych snów... w oddali sekretarz uczuć stawia lampę zawirowań dwóch słów... Jaka siła każe nam się przedostawać do krainy niepewnych przygód...?” O tych słonecznych snach poetka pisze ostatnio dużo. To jej zbiór specjalnej poezji. Jest to obrona czystości. Dlatego tak pięknie ułożyła słowa w bogatą myśl niczym aforyzm odkupienia: „Jaka siła każe nam się przedostawać do krainy niepewnych przygód...?” Ale wie że ta przygoda trwa i połączy dwa ukochane serca w jedną całość, bo nie inaczej nazwała poznanie z nim, od 19 Maja 2012 roku, „Miłością tysiąclecia” i, chce być temu wierna do granic bólu. Poetka Penelopa Ewa Bednarz, to przypadek rzadkiej moralistki, z walorami zasad bycia w roli kobiety kryształowej. I o tym pisze w swojej książce. 13.11.2013

zygpru1948

2020.08.18; 06:47:32

Ciało kobiety to jak rozwój liści na drzewach Zygmunt Jan Prusiński ROZTAŃCZONE MGŁY Jest dziewczyna na łąkach, czeka na wiersz. Tak napisałem do Ilony Jędrzejewskiej, kiedy to ta wędrówka powstawania po kolei tych wierszy, były wyznaniem ale najpierw wyzwaniem, czy podołam. Tworzenie Poezji Miłosnej nie jest spacerkiem po parku. To nie wiersz dowolny w tematyce, tu są pewne reguły ułożenia też wyznań do kobiety w naturalny sposób. Nie może być sztuczna wylewność, nie może być także takowa nachalność... Ciało kobiety to jak rozwój liści na drzewach. Czy ktoś potrafi z drzewami rozmawiać? Ja to czynię zawsze kędy tylko bywam w zalesieniach. Więc dla mnie Kobieta jest jak to Drzewo. Książka „Roztańczone mgły” jest zbiorem wybranym. To znaczy znajdują się tam utwory pisane do różnych kobiet, których w życiu ich nie spotkam. Tradycyjnie żadną z moich bohaterek wierszy jeszcze nie spotkałem. - I nie chcę spotykać. Bo czy Ilona czy poprzednie prezentowane w moich książkach kobiety z imienia i nazwiska, są li tylko metafizycznymi duchami. Duch jest bezpieczniejszy od żywej kobiety... Może takie Spotkanie odbędzie się w niebie. Ustka. 28 Stycznia 2012 r. Sobota 13:47 WIATREM KU MIŁOŚCI... Chwilowo była pauza. Pisaliśmy chmurami myśli na odległość rozumieliśmy że nie można zamknąć książki bo nie jest skończona. Przyszłaś do saloniku - pomachałaś gałązką wiśni. Okwiecona jak krzak magnolii skradałaś moje ruchy... Przez wiatr w progu drzwi całowałem twoje włosy. Usłyszałem drganie chwili - dopisałem czułość w wierszu. Ilono cicha jak struna skrzypiec gram w tobie narodziny słowa. 22.9.2011 - Ustka Czwartek 21:11 Wiersz z książki „Roztańczone mgły” Źródło: https://niepoprawni.pl/blog/zygmunt-jan-prusinski/cialo-kobiety-to-jak-rozwoj-lisci-na-drzewach

zygpru1948

2020.08.18; 06:44:15

Wiersze z książki „Roztańczone mgły” Zygmunt Jan Prusiński ROZKWITAJĄCA MODLITWA Mogę zatrzymać czas w jednym przypadku całując cię pod klonami, odpędzić (złe duchy) jak powiadała moja babcia Katarzyna Sowińska z Parysowa - byłem jej ulubieńcem. Osiągam zaszczyty poniekąd wiedzą kruki że poetą jestem zbliżony i do księżyca i do ciebie, zachowuję się jak robaczek świętojański błyskam za twoim oknem. Czujesz obecność że jestem ci potrzebny zwiastowanie przybliża nadętość trąb grających – ta orkiestra, nie ma sobie równych – przyroda łączy mnie z tobą rozciągam przestrzeń miłości. Człowiek upragniony jest cukrem w ustach więc pod tymi klonami zachowuję mityczny rozkwit kobiety kochanej, mam z tobą plany swobodnej aspiracji uzupełniam treść z ogrodu. Bo być twoim ogrodnikiem to położyć ręce na słonecznym łonie… 25.6.2015 – Ustka IDZIESZ BRZEGIEM… Jest jakaś cisza w tobie choć morze i w nocy falami się zbliża intonujesz swoisty zabieg czasem zapytasz tego co słyszy może go nie ma w pobliżu aczkolwiek istnieje na północy zapracowany by pisać o kobiecie z południa w wybranych miejscach stawia kropkę oczyszcza czas by nic nie zardzewiało co było krótkie a jednak zostało w księgach ziemi. Pojęty w uczuciu do kobiety opisuje złociste skrawki zbliżeń choćby ta jedna iskra czułości kiedy schylam się przed nim zareagował jakby chciał zerwać gałązkę bzu umocnił swoją męskość i podniecił nie wiedząc o tym a krawędzie jego duszy różowiały na styku wzruszenia tak dawno niekochany zbliżyłam piersi. I to była poezja z nim nie jest inaczej rozbraja na swój sposób całuje stopy na brzegu plaży z wilczym apetytem śpiewa do księżyca o miłości niespełnionej tak do końca. 27.6.2015 – Ustka OBEZNANIE UCZUĆ Może trochę pobędziesz ze mną morze kokietuje piasek - siedzisz kilka metrów od fali spokojne obezwładnienie urok się bawi nieprzytomnie. Ale jest pewna część zbawcy a moja część to co masz dla mnie. Nigdy nie ukrywaj uczucia zawsze bądź kobietą księżyca - to jest jedyny mój nocny przyjaciel. Były czasy że śpiewałem przy gitarze ujarzmiając płochliwą lirykę - wokoło stroiłem znaczenia zwarte kołysałem w dogodnym metrum bossa novę na poczekaniu. Żarliwe iskierki błogosławione świecił z nich blask narodzin - jakby sama czynność dotknięć. Zatem pozwól pomarzyć ujęciem że powrócisz w to samo miejsce. 23.6.2015 – Ustka WITRYNA POETÓW NR 25 Adam Kadmon http://blog.wirtualnemedia.pl/adam-kadmon/post/witryna-poetow-nr-25