Deszczowy człowiek

Deszczowy człowiek człowiek ten kłaniał się nisko jak gdyby garbiąc się zgoła i pieścił tej ziemi śliskość dotykiem ust ciepłych i czoła gdy tylko wód ciężkie krople gasiły dni parnych pragnienie on śpiewu otwierał się oknem zrzucając z ust swych otępienie a potem biegł wąską ścieżyną niesiony strużkami wśród trawy pod nieba horyzont co spłynął na łąki rozmokłej enklawy pomiędzy drzew długie włosy kładł się zmęczonym południem i w krople zawieszał snu oczy co grały na liściach tak cudnie zbudzony nagle gwiazd szeptem podrywał się ptakiem do lotu i w rześkie od deszczu powietrze zanurzał pewność swych kroków kimkolwiek był w ramie czasu nigdy nie patrzył w głąb nieba i sercem rósł ciągle dwójnasób jak myśli rozkwitłych ulewa

Napisz do autora « poprzedni ( 236 / 1282) następny » Markus55 dodany: 2013-06-23, 09:51:24 typ: życie wyświetleń (422) głosuj (18)

józef	2018.01.28; 21:29:45
bardzo ładny -pozdrawiam

Ulitka	2013.06.26; 22:22:55
Prześlicznie jak zwykle +

Bou-lip-seleka	2013.06.23; 22:20:33
deszczowy człowiek w "deszczowej piosence" czy trzeba więcej? bardzo na tak++++++++++++++++++

Super-Tango	2013.06.23; 22:18:15
Bdb, romantyczny piękny wiersz+) Pozdrawiam serdecznie

kaja-maja	2013.06.23; 22:04:17
pięknie w:)+

Gregorsko	2013.06.23; 14:12:37
płynnie ciekawe metafory pozdrawiam ;-)