|
czytając poetę
czytając poetę |
pomiędzy wierszami
idę w zadumę nad światem
nad losem co tak poranił
nad życiem troskami garbatym
i wlokę się za koszmarem
i za miłością biegnę
te pierwsze czytam czerniami
jak karę
z drugimi obłoków dosięgnę
i złość gęstnieje
i wrogość się rodzi
pretensją do ludzi i świata
czemuś się chłopie
przez mroki narodził
a jasność rymami zaplatasz
do tego co bliskie podchodzę
obcości najdalej uciekam
nabieram niechęci do losu i ludzi
szacunku dla człowieka |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
stokrotka33 |
2009.09.26; 12:29:09 |
Jak dziadek coś napisze, to... sami widzicie. +
Pisz dziadku, pisz, a ja będę czytać, czytać,
śmiać się i płakać...
Zachwyt mój kwitnie :) |
torpeda |
2009.09.21; 11:04:30 |
...tak mało jest dziś szacunku do człowieka....w tym wierszu każdy może odnaleźć cząstkę siebie ...wzruszająca autobiografia...+ |
ZENCI |
2009.09.20; 22:36:07 |
Czyli biografia? |
dziadek |
2009.09.20; 22:30:04 |
autobiografia lecz nie moja. |
fiołek |
2009.09.20; 22:28:45 |
zaduma nad życiem...+
pozdrawiam:))) |
ZENCI |
2009.09.20; 22:12:10 |
Piękna autobiografia? Masz właściwe podejście do życia.
Duży+. |
|
|