|
ZAPROPONUJ ZMIANĘ W SERWISIE
|
| Dostępne opcje: |
|
Strona
głównaO
serwisieRegulaminZaproponuj
zmianęIndeks
wierszyRanking
autorówRanking
wierszyDodane
dziś (1) |
| Nowi autorzy: |
|
- JoKo - Yakov - ummma - wspanialaPati
więcej...
|
| Ostatnie komentarze: | ||||||||
więcej...
Dziś napisano 0 komentarzy. |
Komentarze otrzymane - zygpru1948
zygpru1948 
|
2022.03.18; 04:39:27 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Natałka Biłocerkiweć Technically speaking Technically speaking, jak mówił Bill Clinton, w sensie techniki to nie był seks; i można było spokojnie patrzeć w oczy rodzicom, nauczycielom, narzeczonym, żonom i komu tam jeszcze; przed sądem, z ręką na Biblii czy Konstytucji, albo na Sądzie Ostatecznym – zresztą, do niego zostało już niedługo. Ale co to było – zastanawiam się czasami: i czy chciałabym jeszcze raz spotkać tego mężczyznę, i czy rozpoznalibyśmy się (przypadkowo na ulicy), i co byśmy zrobili, gdybyśmy się rozpoznali: rzucilibyśmy się w objęcia, śmiejąc się i żartując czy poszli dalej z opuszczonymi głowami, nie oglądając się za siebie? Technically speaking daleko mi było do Moniki z jej sukienką, nie zostawiłam żadnego dowodu ani dla obrony, ani dla oskarżenia: bo czy można uważać za dowód kolor wypitego wina, chłodny metal guzików na jego dżinsach, nieznane słone ciepło koło swoich ust? Szybko, szybko wysychają słone morza, wino i łzy, sperma i krew w ludzkich ciałach. Szybko, szybko pustynia – niewidzialne zwierzę na zewnątrz swoje białe pazury wystawia. I każdy przecież wie, że kiedy przyjdzie czas: rzec trzeba słowo – albo w milczenie brnąć; trzeba coś zrobić – bodaj tylko raz; trzeba się oddać i trzeba wziąć. Deszcz Deszcz… Deszcz we Lwowie, w Tarnopolu… Deszcz – na skraju pola, gdzie koleina równa, błyszcząca – jak strzała… Ty w wagonie nie śpisz – jak wtedy, pośród nocy… Nie, to nie gwiazdy dokoła, to senne ciała. Śpij, wyobrażaj sobie, że ta ulewa zmywa ubrania, zmarszczki, grymasy, szminkę, pot i łzy; fałdy cudzego ciała i skórę co oblepia, które jakby nad sercem ktoś przylepił ci. Zmyje się wszystko, sens i życie zostanie, i poezji – humor i rzecz – płonąca kość. Spójrz – kołysze się szklanka; spójrz – rana rozlanej kawy plami rozścieloną noc! Smród sypialnych wagonów, wilgotnych poduszek, smród klozetu, papierosów, miłości i biedy, i nietrwałe imiona dawnych przyjaciółek – wszystko zostaje w strugach tej nocnej ulewy… _______________________ Natałka Biłocerkiweć Urodzona w 1954 roku w Kujaniwce (obwód sumski). Ukraińska poetka i krytyk literacki. Ukończyła ukrainistykę na uniwersytecie im. T. Szewczenki w Kijowie. Pracuje w redakcji miesięcznika „Ukraińska Kultura”. Laureatka gruzińskiej nagrody im. W. Majakowskiego (1986) i „Kryształu Vilenicy” (2001). Mieszka w Kijowie. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:35:31 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Wiersze z cyklu Spotkanie z Friedrichem Schillerem w Marbach Zygmunt Jan Prusiński TAM GDZIE SZMER O TOBIE SŁYSZĘ Katarzynie Prusińskiej - Lisek Blisko Muzeum Literatury usiadłem na ławce, zimna ławka milczała, liście na ziemi także naprzeciwko pomnika Friedricha Schillera. Dostojny był Friedrich, jak paw dumny w parku królewskim, przyglądałem się twarzy z kamienia - nie była zimna jak ta samotna ławka. Pisałem wiersz o tobie Katarzyno, krew twoja w nim płynie. Całowałem twe dłonie w iście głodu pewnego, jak lot ptaka nade mną snującej się liryki, gdzieś w zakleszczonych pragnieniach. Nie gniewaj się że opuściłem cię na chwilę, motyle dawno poszły spać bez wiersza. Twoje piersi są w moich rękach - moduluję pieszczoty w naszych pieśniach. Tylko ten dziwny szmer z drzew się wydobywał, jakbyś chciała na odległość coś powiedzieć. Mgła przyszła, pokryła moją myśl i twarz Friedricha. 19.11.2010 - Marbach Piątek 22:09 SŁONECZNE CHMURY Katarzynie Prusińskiej - Lisek Motto: Czy wiesz, że ptak jest szczęśliwszy ode mnie, a moja intymna rozpacz, nieznaczący skrawek, jakby rysa na szkle pędzącego pociągu - tyle z człowieka! - Z.J.P. Byłem na spacerze w Marbach. Oglądałem rzekę Neckar, spisywałem nutki zagubione kilka lat temu. Pozdrowiłem Friedricha Schillera, odpowiedział mi ukłonem z daleka. Poszedłem dalej w głąb kamieniczek, bylem w jego domu gdzie się urodził wielki pisarz - dramaturg tamtych lat. Brakowało tu ciebie i twego uśmiechu. Wyobrażałem sobie cię w złotej sukni, tłum gapiów, lustra i ogrodowe kwiaty, orkiestrę ludową która do tańca zaprasza. - Ile bym dal nieprzespanych nocy Bogu, by zatańczyć z tobą i polki i walczyki. Och, moja drogocenna pani, uśmiech zostaw na tych drogach, gdzie się spóźniam z wierszami, tylko z wierszami. 19.11.2010 - Marbach Piątek 21:01 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:23:26 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Kontynuacja - Giennadij Ajgi Kontynuacja a życia mrok wciąż w duszy podobieństwa mnoży ofiary słabsze migotanie i trzeba czasu: aby znowu drgnęła dusza która odeszła może w pamięci miejsca dawnych cierpień i innym porządku odnajdują życie i trwa wysiłek: oczyszczą cię bóle tej samej wciąż - ofiary i tak - jakby walczyła do tej pory przeistoczeniem męki (cała we krwi) aż to dziecinne czyste i dziewicze w tobie - zapłacze Giennadij Ajgi przekład Wiktor Woroszylski Carrie Vielle https://3.bp.blogspot.com/-txlMmEVEPLw/T-NlGliTC3I/AAAAAAAAmWk/0TOwyXBVrtI/s320/Lessons_Learned_reduced.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:20:55 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Cisza - Giennadij Ajgi A. Chuzangajowi a co on robi w lesie? Szeleści jak gałązka... nie bezcelowej od gałęzi i za przyczyną mniejszą niż wiatr...- nie znak nie akt...- a to co w nim istnieje to tylko to – że sam jesteś łupem Kraju-Przedsionka... (dalej – ogień)...- i tam godzina któraś niechybność uobecni końca...- (tutejszość zaś – widmowa!... – i - brak doznania co „krajem” brzmiało)...- on tu – bez pełni i bez milczenia lasu... jedynie zacichanie – przeszłości... i tutaj jego szelest – ostatni po nim znak... jedynie – oddźwięk...- (to wszystko – w pustce ... bezognistej... nawet – kosmiczność wyłączając – lasu) Giennadij Ajgi tłum. Adam Pomorski Thomas Millie Dow - Trees - 1886 https://3.bp.blogspot.com/-WrSY8xZPABA/T9CNuqeIlvI/AAAAAAAAlvw/0gg2OUXhPtg/s400/DOW_05.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:15:25 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Odjazd - Gennadij Ajgi W niepamięć pójdą kłótnie, odjazdy, listy. My umrzemy, i pozostanie smutek ludzi po ledwo odczuwalnym śladzie jakiejś fali, co uszła z ich snów, z ich słuchu, z ich zmęczenia. Po śladzie czegoś, co kiedyś nazywało się nami. I po się obrażać, na życie, ludzi, na ciebie, na siebie, skoro na jednej fali odejdziemy od ludzi i ty, i ja, skoro nie śniegi i nie tory, ale muzyka będzie odmierzać przestrzeń pomiędzy naszymi mogiłami. Gennadij Ajgi przełożył Józef Waczków | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:14:42 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Tutaj - Gennadij Ajgi niczym leśny matecznik umiłowaliśmy naturę schowków strzegących człowieka i życie uchodziło w siebie jak droga w las i hieroglifem jego zaczęło mi się wydawać słowo "tutaj" które oznacza i ziemię i niebo i to co w cieniu i to co naoczne i to czym dzielić się w wierszu nie umiem i rozwikłanie sekretu nieśmiertelności nie wyżej stoi od rozwikłania sekretu krzaka rozświetlonego w noc zimową - białych gałązek nad śniegiem cieni czarnych na śniegu tutaj wszystko odpowiada sobie wzajem językiem pierwotnej wzniosłości jak odpowiada część życia przyległej niezniszczalnej części tutaj na końcach złamanych gałęzi ucichłego sadu skrzepów pokracznych soku nie szukamy do świątków frasobliwych tak podobnych obejmujących ukrzyżowanego w wieczór nieszczęścia i słowa ani znaku nie znamy które by wyżej stały od innego tutaj żyjemy tu jesteśmy piękni i tutaj milknąc zawstydzamy jawę lecz jeśli pożegnanie z nią jest twarde to i w tym także uczestniczy życie jako władza konturu i wieczna nowina Gennadij Ajgi tłum. Wiktor Woroszylski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.18; 04:13:44 |
|
Komentowany wiersz:
Twoje piersi w moich dłoniach
|
|
| Miejsce: piwiarnia - Gienadij Ajgi *** jesteś pijący — znaczy: śpiący! — w sobie — jak w materiał snu: w zapalczywości swojej: tyś — snem wtórym śpiący: (a trzy są — wiemy — i ostatni będzie trzeci): snem jesteś śpiący: przez ciebie wybranym! — jak głęboki! tam jest nawet — gdzie bez pamięci — miejsce: i jak długi! słoisty i ciemny! — o wiatr ten! — który przed światem ukrywa: na jakiś czas — jak porzucone dzieci Gienadij Ajgi przekład Wiktor Woroszylski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:29:45 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Kostiantyn Moskałeć [kochaj mnie kiedy już nie kochasz] Nadziejce Drogan kochaj mnie kiedy już nie kochasz kiedy masz dość papierosów kiedy codziennie zakwita twój kaktus z nabitymi na kolce monetami które i teraz znajdują się w obiegu w krainie Drogan krainie włosów kasztanowych szarych oczu i nocy gdzie maleńka Izolda przymierza czy jej do twarzy z maleńkim imieniem nadia gdzie Tristan spękanymi jak kamień ustami powtarza raz jeszcze: kochaj mnie i wychodzi z malusieńkiego pokoju kiedy już nie kochasz jeden papieros zostawiwszy tobie jeden sobie zabrawszy tobie z wszystkim do twarzy Nadziejko Rozmyślania (fragment) Słowo “pokój” – jest jak wiatrak, którego Don Kichot broni, może i niezbyt wprawnie, za to do końca szczerze: tak pierwszy raz się kocha, tak matkę pierwszy raz się chowa, tak cieniom odrąbuje się ręce, kiedy się zauważy, że cienie te skłonne są do zła; tak oto zło się kończy, flagi powiewają na każdej chatynce, nad bukiem i palmą, Don Kichotowi dziękują, wzywają do biura, chcą zapłacić, żeby kupił sobie przynajmniej konia, konia nowocudnego, jak fiat, jak listek wawrzynu. “Trzydzieści srebrników wystarczy wam, Don Kichocie?” – pyta odświętnie ubrany makler, bo maklerzy nie znikają wraz ze złem, bo nie zło rodzi maklerów; otóż to: czy wystarczy? Pańską lancę pokrywają odciski, pański koń ma pozbijane kopyta, sługa pański schudł, brać, póki dają. “Słowo «pokój» – jak wiatrak, co wyrósł z ziarna posadzonego na widnokręgu przez martwe obramowania. My nie wybieramy wiatraków, my wybieramy konie i sługi, i wio; świat nigdy i nigdzie się nie kończy, dlatego trzeba go bronić do ostatka, a trzydzieści srebrników zawsze się przyda” – odpowiada Don Kichot. Słowa «świat» się nie wykorzystuje, albo się go ma, albo nie ma go ani w sercu, ani w umyśle, jak nowego konia, jak laurowego listka, jak listu od matki z tamtego świata: “dobrego dnia, synku mój kichocie, martwię się twoim zdrowiem, bądź grzeczny uważaj na siebie i rosynanta bardzo tęsknimy za tobą i wciąż czekamy aż wreszcie powrócisz u nas wszystko dobrze nie całujemy bośmy martwi”. _____________________________ Kostiantyn Moskałeć Urodzony w 1963 roku. Ukraiński poeta, prozaik, krytyk literacki. Mieszka we wsi Matijwka pod Bachmaczem. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:24:57 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński JESTEM DALEKO ALE MYŚLAMI BLISKO Katarzynie Prusińskiej - Lisek Motto: "Poławiacze odgłosów i źródła kolorów" - Paul Eluard Sama wiesz że nigdy nas nie rozdzielą. Pisałaś o tym w liście do mnie; wiedzą o tym jeziora i lasy, i szyszka upadająca z ręki matki. Tysiąc kilometrów od ciebie, a obrazy malują się same - choć farb nie zakupiłem. Zatacza się mój świat w tobie, element serca zawsze zostaje na piasku. Wobec tych i innych, wielkodusznych i zazdrośników, kaleczę ręce w ogrodzie, róże także są zazdrosne o siebie... W monolicie pacierzy z rana, szykuję podróż z twoim światłem, okupuję tylko zdrowe słowa z Krzaka Miłości. - Co u ciebie słychać, jeśli melodie niepoukładane? Rozbrzmiewa tajemnica muszli na plaży, a w niej pajęczyna wciąż rozrastająca się według odgłosów i kolorów. - I tylko tyle albo już za dużo... Steinheim koło Marbach 18 Listopada 2010 Czwartek 8:07 TWOJE IMIĘ JEST WE MNIE Katarzynie Prusińskiej - Lisek Motto: "Bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej"- ks. Jan Twardowski Szczęście oburęczne. Skaliste obrazy i ty wciąż rosnąca we mnie jak kwiaty. Twoje imię jest we mnie - poszukuje ciepła, pragnę tylko ustąpić pierwszeństwa uczuciom. Jeśli jesteś prawdziwa, gdzie cię mam szukać, w którym miejscu i czasie przytulić ręce twoje. Eksponuję ślady na piasku które zostawiłaś w lasku, tam pierwszy raz wyszukałem słowa ważne jak wianek. Przytul się do mnie Katarzyno, nie chcę więdnąć z tęsknoty - ucałuj moją duszę i ciepło odbioru. Pofrunę szlachetnym ptakiem w sam środek wilgoci - wyrośnie najpierw jedno drzewo, by następne wyrosły po nim. Siedzę przy stole w Steinheim u córki Amelii, łączę pajęczyny zgodne z dźwiękiem odkupienia. - Był przed chwilą w gościnie Federico Garcia Lorca, rozmawialiśmy o tobie, pisząc sonety przy winie. Steinheim koło Marbach 19 Listopada 2010 r. Piątek 8:53 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:07:15 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Odmowa - Wielemir Chlebnikow Jest mi znacznie przyjemniej Patrzeć na gwiazdy, Niż podpisywać wyrok śmierci. Jest mi znacznie przyjemniej, Gdy słyszę głosy kwiatów Jak „oto on! on oto!" szepcą. Wolę przez ogród przechodzić, Niż patrzeć na karabiny, Co zabijają tych, którzy pragną Mnie zabić zdradą. I oto właśnie dlaczego P r z e n i g d y , Nigdy nie będę władcą! Wielemir Chlebnikow przełożył Seweryn Pollak | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:06:30 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Gdy umierają konie - Wielemir Chlebnikow * * * Gdy umierają konie – dyszą, Gdy umierają trawy – schną, Gdy umierają słońca – gasną, Gdy umierają ludzie – śpiewają pieśni. Wielemir Chlebnikow tłum. Jan Śpiewak | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:06:00 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Tu struny... - Wielemir Chlebnikow * * * Na białokostnym łuku śpiewuny Napięte drgają, Drgają, śmieją się, trącają, A ja, wiedzieć ich mądrej siły, Błądzę, wodzę w niemowia I świat doścignął, i świat ogarnął zawroty, I umarł, i zaistniał niebyły. Wielemir Chlebnikow tłum. Anna Kamieńska Fabian Perez https://4.bp.blogspot.com/-3I3hCOG0P3k/UC_YBze35NI/AAAAAAAApzk/rR3HNNUWpBU/s320/Fabian%2BPerez7bc273e24d.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.17; 03:02:54 |
|
Komentowany wiersz:
Pod wieczorowe schebianie
|
|
| Przechodziliśmy tędy jak łagodne bogi... - Wielemir Chlebnikow * * * Przechodziliśmy tędy jak łagodne bogi W wieńcach listowia starszego Niż świat. I stare głowy i surowe nogi Szron księżycowy W jedno bóstwo zlał. Dzisiaj idziemy – horda dzikusów w potędze, Dumni, błękitnoocy. Szepczemy: Prędzej! Prędzej! Wszystko, co obce, niech ginie w krwawej nocy, Z pałkami, w pióropuszach Z ciałem skórą rysia okrytym. I to wołanie na górskich głuszach Niesie nas w wolne szczyty. Wielemir Chlebnikow tłum. Anna Kamieńska | |
JNoszko 
|
2022.03.16; 07:50:44 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Ładnie pozdrawiam Jurek ++++++++ | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 06:05:45 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Hałyna Petrosaniak [Kiedy zaczną się tutaj deszcze i na Stefanplatz] Kiedy zaczną się tutaj deszcze i na Stefanplatz Już nie będzie właściciela komicznych marionetek, A dorożki pojadą z podniesionymi budami i praca Tych, co ulice sprzątają, stanie się składniejsza i jesień Stworzy porządek świata, wtedy na pewno na odwagę się zbiorę, Żeby napisać do ciebie, nie wypada bowiem Zapominać o dobrych znajomych. I ci opowiem, Że byłam w pawilonie motyli, że ich skrzydeł kolory Na to, że Bóg istnieje, najlepszym są dowodem I o tym, że co rano ulicą Faworytów chodzę. Że sny mi się śnią brzmiące po niemiecku, że urody I szlachetności miasta nie da się w słowach odtworzyć. O tym, że jego mieszkańcy potrafią śmiać się do nieznajomych, O tym, że publiczność w operze zabawia teraz Weber Opowiem ci i, po prostu, nawet jednym słowem Nie napomknę o tym, jak smutno mi bez ciebie. [Na zawsze zostać] Na zawsze zostać w szkole dominikanek pod Wiedniem, Modlić się wyłącznie po ukraińsku, sióstr budząc zdziwienie i podziw. Po kolacji czasami pisać orędzia do krewnych, Pytając, jak ich zdrowie, i jak obrodziły ogrody. Codziennie na rynek przy Schlossbergstrasse chodzić, Przywyknąć do dostatku, własnym jeździć autem, Żyć w zgodzie z sobą, dziękując Zbawicielowi Za to, że wszystko poszło tak dobrze. I raptem Po jakichś dwudziestu latach, kiedy nikt już nie będzie Widział w tobie obcej, zbudziwszy się o poranku Pomodlić się po ukraińsku budząc zdziwienie znów wszędzie I, nie zdejmując z siebie habitu dominikanki, Wiedząc dobrze, co zamieniasz i na co, Wyruszyć w drogę z niepowracania zamiarem Dziwiąc tych, którzy nie myśleli, że słowo “ojczyzna” ma taką Niezgłębioną pojemność. I zdziwić się samej. _______________________________ Hałyna Petrosaniak Urodzona w 1954 roku w Kujaniwce (obwód sumski). Ukraińska poetka i krytyk literacki. Ukończyła ukrainistykę na uniwersytecie im. T. Szewczenki w Kijowie. Pracuje w redakcji miesięcznika „Ukraińska Kultura”. Laureatka gruzińskiej nagrody im. W. Majakowskiego (1986) i „Kryształu Vilenicy” (2001). Mieszka w Kijowie. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 06:01:34 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński PRÓBY MIŁOŚCI Z WŁASNĄ ŻONĄ Motto: „Kochany, pisz cudowne strofy, upiększaj je moimi fotkami - nadal jesteś w moim sercu!!! Twoja Kasia, Katarzyna Prusińska - Lisek”. Wobec niej i dla niej budzę się z wierszami. Pomaga dotrwać ta moja wiara, drzewa nadal są mi przyjazne, przekazuję im powitania. Żona moja jest jakby stworzona z płatków kwiatów. Urocza w każdym dniu – nawet kiedy smutek ją ubiera, by następny dzień beze mnie przeżyć. Najgorsze są noce podobne do więźnia... Wtulam się w nią osaczony głęboką wyobraźnią, opisuję jej słodkie ciało z pamięci. Czuję jej ręce i ramiona. - Wchodzimy cichutko nadzy z zwątpień do Zielonej Krainy, kocham żonę dokładnie i powoli, wers po wersie. - A rzeki śpiewają o nas same dobre rzeczy. 12.11.2010 – Ustka Piątek 11:33 W OBROCIE TAŃCA Z TOBĄ ŻONO Motto: „Kochany Zygmuncie! Gratuluję Ci Twoich wierszy w Ameryce Łacińskiej... Co więcej, dowiaduję się iż poniekąd byłam dla nich natchnieniem”. - Katarzyna Prusiński Lisek Zielona radość idzie ze mną. Maszerują równo: brzozy, klony, sosny, jodły, dęby i buki. Nie wiem, dlaczego te drzewa mnie kochają? Nic dla nich nie zrobiłem, co najwyżej wiersze pisałem jak nieprzytomny romantyk. Żono moich snów i w deszczu i przy pełni księżyca, chciałbym z tobą zatańczyć na wszystkich kontynentach. Cieszyć się twoimi oczami, że na mnie podniecona patrzysz w kwiecistych ogrodach, zaprawdę w obrocie kuli ziemskiej rośniesz we mnie uśmiechnięta, jak róża. W tym tańcu zanieść cię do sypialni w Kolczastym Lesie, niech świerszcze za oknem grają, a robaczki świętojańskie niech świecą do późnych godzin, akurat zapłodnię cię wiosennie, byś nie czuła się beze mnie taka samotna. Może ten taniec w obrocie naszych ciał będzie trwał w wierszach moich, wystarczy pomyśleć jak to czyni w niebie Federico Garcia Lorca, nadal pisze o naszej miłości pełen zazdrości, że to ty jesteś moją wybranką. 12.11.2010 – Ustka Piątek 21:38 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 05:50:49 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Finał (z cyklu Ty i Ja) - Paul Géraldy Cóż, żegnaj. Wszystko wzięłaś?... Nie bądź bez pamięci... Już brak nam słów dla siebie. Więc niech się to stanie. Możesz już odejść... Jednak zaczekaj momencik. Deszcz pada... Niedługo przestanie. Ubierz się dobrze! Jesień. Wiesz, zimno na dworze. Na dobrą sprawę włożyć już mogłaś futerko... Czy wszystko ci zwróciłem? Coś zostało może? Twój portrecik? Twe listy? Lusterko?... Chodźmy. Popatrz się na mnie. Odejdziesz za chwilę... Tylko nie płacz! Pamiętaj! Głupio i niezdrowo. Jak trzeba się wysilić, byśmy mogli znowu ujrzeć w sobie kochanków, którymiśmy byli! Nasze życie wzajemne było wspólnym mieniem na zawsze. A tymczasem, rzecz to niepodobna: dziś odejdziemy każde ze swoim imieniem, by znów zaczynać, błądzić, żyć każde osobno... Trochę będzie się cierpieć... Cóż, wiadomo przecie. Aż przyjdzie zapomnienie, co wybacza wszystko, i będziesz sobie ty, i będę ja na świecie, i będziem sobie obcy daleko czy blisko. Tak więc już cię zagarną mej przeszłości fale!... Może kiedyś cię spotkam idącą ulicą. Spojrzę z dala na ciebie, nie zbliżę się wcale, a ty przejdziesz szeleszcząc nieznaną spódnicą. Potem się nie spotkamy przez długie miesiące, czasem mi ktoś o tobie szepnie słówko z cicha. I o ciebie, coś była mą siłą gorącą, mym życiem, słońcem - spytam: "Co tam u niej słychać?" To nasze wielkie serce stało się zmartwieniem... W pierwszych chwilach miłości jak ona szalała! Pamiętasz te zachwyty i to uniesienie? Kochaliśmy. I oto - co z tego zostało... I to myśmy, my właśnie dniami i nocami powtarzali wciąż "kocham" i to prawdą było A jednak to rozrzewnia. Czyśmy dziś ci sami? Czy podobni do innych? - Jak się rozdeszczyło! Nie możesz iść w tę słotę! Zostaniesz do rana Tak! Zostań! Słuchaj! Jakoś się urządzim. Nigdy nic nie wiadomo. Chociaż w sercach zmiana, przypomną sobie może czar wczorajszych godzin. Zróbmy, na co stać nas, i może się uda. Że próżno? Ale nawyk coś tu jednak sprawi Siadaj! Niech znów przede mną ziewa twoja nuda... Niech znów samotność ma przed tobą się objawi... Paul Géraldy przełożył Kazimierz Andrzej Jaworski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 05:44:55 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Abażur (z cyklu Ty i Ja) - Paul Géraldy Pytasz mnie, czemu milczę, pytasz mnie, jedyna! Bo oto wielka chwila przynosi milczenie - godzina oczu, uśmiechu godzina, jest wieczór i w ten wieczór kocham cię szalenie! Przyciśnij mnie do siebie. Pragnę twej pieszczoty. Gdybyś wiedziała, ile rośnie we mnie teraz ambicji, dumy, pragnień, jakie górne wzloty mnie pociągają, jaka dobroć w sercu wzbiera... Lecz nie! Ty nie wiesz!... Opuść ten abażur nieco. W cieniu serce do serca najwymowniej woła i tym lepiej się widzi, jak się oczy świecą - im gorzej się przedmioty widzi dookoła. Kocham cię tak, że milczeć o miłości wolę. Przyciśnij mnie do piersi... Zasłoń no jeszcze bardziej tę lampę na stole. Tak. Dobrze. Nic nie mówmy. Możemy pomarzyć. Nie ruszajmy się wcale. Tak mi jest przyjemnie czuć twe ciepłe ręce na mej zimnej twarzy!... Ale cóż to?! Czego chcą ode mnie? A, to kawa!... I to teraz... No, bo... Proszę tutaj postawić to wszystko! Tylko prędzej! Drzwi zamknąć za sobą!... O czym to ja mówiłem?... No, przysuń się blisko. Mamy pić kawę?... Teraz?... Tak się spieszy tobie?... To prawda, że ty lubisz pić bardzo gorącą. Pozwól, że ci usłużę. Czekaj! Ja to zrobię. Jaka dziś mocna! Cukru?... Przepraszam, że trącam. Tylko jeden kawałek? Czy chcesz, bym skosztował? Proszę. Weź no swą filiżaneczkę. Ale jak ciemno! Wszystko się w tym mroku chowa... Możesz podnieść abażur troszeczkę. Paul Géraldy przełożył Kazimierz Andrzej Jaworski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 05:44:21 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Szczęście (z cyklu Ty i Ja) - Paul Géraldy A przecież mogliśmy się nie zobaczyć wcale! Ukochana, za chwilę ci wszystko wyjaśnię, jak długo się musiały ważyć Losu szale, zanim myśmy pokochać się mogli - my właśnie. "Myśmy się urodzili jedno dla drugiego" - tak mówisz, ale pomyśl: jaka w tym zawiłość, ile różnych przypadków i ile zabiegów trzeba było, by stała się ta nasza miłość. Zanim mogły się złączyć nasze błędne drogi, zastanów się, jak żyliśmy samotnie w dali, i że czas jest tak długi, świat wielki i srogi, i trzeba było szczęścia, byśmy się spotkali. Czyś nigdy nie myślała, ma przygodo cudna, ileż to niebezpieczeństw na szczęście czyhało, gdy dążąc przez świat drogą tajemną i trudną ciążyły nasze serca ku sobie wytrwale. Czy zdajesz sobie sprawę z niepewności szlaku, który wiódł nas w ten wieczór cichy, najłaskawszy, że straszył jakiś kaprys czy migrena jaka, a mogliśmy rozminąć się wtedy na zawsze? Paul Géraldy przełożył Kazimierz Andrzej Jaworski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.16; 05:42:18 |
|
Komentowany wiersz:
Te usta i maliny
|
|
| Nieobecność - Paul Géraldy To nie wtedy mnie opuszczasz gdy za tobą zamknę drzwi. Idź już moja mała, idź, późno już, już wszystko śpi, lecz tak bardzo lubię gdy, gdy wizyta twoja dłuższa. Jesteś tak daleka-bliska - słyszę cię i widzę cię. Przywiązana lecz odległa, nierealna i uległa czar miłosny na mnie ciskasz... Już nie potrzebuję cię! Przezroczysta i tak blada - strach, niepewność, może zdrada? W kontur twój się zmienia Czas. Nieuchwytna na mnie padasz, tracę cię a więc mi biada! Tęsknię, czekam, pragnę nas Paul Géraldy przełożył Tomasz Paweł Röhrich Loui Jover https://3.bp.blogspot.com/-3NDXBx4Qw3s/Uv6PukkXz2I/AAAAAAABA0E/lTirdqu9AN4/s400/Loui-Jover12.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 14:42:03 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński ROZMOWA TEŻ JEST POEZJĄ Jolanta Maziarz: - Martwy mnie gryzie. Zygmunt Jan Prusiński: - A mnie suchy okrada z tłuszczu! 6.3.2012 | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 06:00:09 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Jewhen Brusłynowski Klatka z panterą Tak lubisz wzrokiem badać giętką skórę, co ciało panny spina. W panterę tę, na wiarę wziętą, tulipanową lancę wbijasz. Ją nauczyli mówić, w nosie ma jednak kwiaty, to nie syci – o mięso ten uśmieszek prosi! W krew! na arenę, neofici! Upadek Rzymu, ryk pantery, czad orgii, prądy sodomiczne, olejki w mózgach eteryczne, piżmo – poeci złotej ery! – niech wasze się księżyca blaskiem przeleją głowy w czasie pełni, pory, jak przypływ, wam wypełni wino i krew smolista – patrzcie – smagła, piekąca, pręgowana – bogini, zwierzę, otchłań może? gumowa lalka? skóra? sama Wenus, co wyszła z piany morza? gitara w palcach lowelasa, na dźwięki wyszukane łasa. Przełożył Bohdan Zadura __________________________ Jewhen Brusłynowski Urodzony w 1963 roku w Steciwce (obwód czerkaski). Ukraiński poeta, prozaik i dziennikarz. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie im. T. Szewczenki, a następnie pracował w kilku czasopismach. Uważany za jednego z nielicznych przedstawicieli konceptualizmu na Ukrainie. Autor i wydawca Kalendarza Brusłynowskiego (1996), książki w formie kalendarza ściennego z odrywanymi kartkami, mieszczącej najrozmaitsze gatunki literackie. Mieszka w Kaniowie. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 05:54:47 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński MIŁOŚĆ W SŁOWACH WAŻNYCH Katarzynie Prusińskiej - Lisek Motto: „On zna nawet moją myśl o jutrze, każdą pogodę mojego serca, wszystkie uśmiechy, na pamięć”. - Klaudia Latańska Kiedy kobieta wyznaje miłość, trzeba w nią uwierzyć. Przechodzę na razie cieniem koło niej, nie wątpię w uczciwość jej serca – kołysze swoje ciało na wietrze dla mnie, opiewa je pieśniami, gram na gitarze specjalne akordy. Kiedy kobieta wyznaje miłość, trzeba w nią wierzyć. Jest mądra w słowach które kieruje z pocałunkami, odbieram je jak wiosną pierwsze kwiaty, piszę wiersz za wierszem – rozkochany poeta biegnie z białymi wierszami, jest w tym coś z melancholii i romantyzmu. Kiedy kobieta wyznaje miłość, trzeba w nią wierzyć. 11.11.2010 – Ustka Czwartek 11:12 OBEJMĘ TWÓJ CIEŃ ŻONO Motto: „Nie ważne z której to patrzysz strony”. - Katarzyna Prusińska Lisek Ubierz się cieplej, wieczory są chłodne. Musisz przejść na drugą stronę, tam jestem, oddycham, żyję i czekam. Objęty paragrafami co do uczuć - czy mogę ciebie kochać wiernością? Czy wierność dla ciebie jest ważna, czy to po prostu pospolity pyłek do zdmuchnięcia z ramienia? Pośród nas i wobec nas, Pan Bóg specjalną przekazał opiekę. Jesteśmy zapisani w Kronice Nieba - więc zawsze jesteśmy koło siebie i w sobie, by zaznaczyć tę czystość! Obejrzyj się Katarzyno; stoję przy tobie. Dotykam twoich ust, całuje je długo i mocno. 10.11.2010 – Ustka Środa 22:59 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 05:41:39 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Dumka o Szklanej Górze Dlaczego kryjesz się na szklanej górze, Gdzie nie ma ścieżek ani skał na haki, Gdzie szklane orły gniazd swych nie budują I nikt, prócz ciebie, wejść tam nie potrafi? Żyjesz w twym zamku kolorowych szkiełek I śnisz o świecie tych tęczowych złudzeń Gdzie na witrażach rozmawiasz z duchami Aż szklany kogut zbudzi cię swym pieniem. Rzuć mi słów linę, utkaną z tęsknoty Abym mógł wspiąć się na twą szklaną górę Z diamentem w dłoni, by ciąć urojenia I sprowadzić cię do mej wiosennej nadziei. Tu kwitną drzewa i świat się zieleni I tylko w oknach jest szkło do patrzenia Na szklaną górę, która się roztapia We mgle przywidzeń dnia, którego nie ma. Stefan Grass Wiktor Wasniecow - Alonuszka - 1881 https://1.bp.blogspot.com/-VL10naQ6_00/T7Blcz79VEI/AAAAAAAAkzE/-v6furd01eo/s400/709px-Vasnetsov_Alenushka.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 05:39:19 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Miłość - Gűnter Grass Miłość. Oto i ona: Bezpłatny stosunek. Zawsze za krótki koc. Rozdygotany kontakt. Szukanie za horyzontem. Szelest dwóch par butów w listowiu a w myślach tarcie bosych stóp. Wynajmowanie i dzierżawienie serc lub w pokoju z lustrem i natryskiem w pożyczonym samochodzie, księżycowej chłodnicy gdzie niewinność zawsze opada i swój program spala słowo dźwięczy piskliwie zawsze inaczej i nowo. Dzisiaj, przed jeszcze zamkniętą kasą ocierała się w dłoni dłoń przygnębiony starzec i delikatna staruszka. Film obiecywał miłość. Gűnter Grass przełożyła Maria Krysztofiak Michela Emeson - Komplikacja https://1.bp.blogspot.com/-qFGiiihNLmI/T36tjv1wyrI/AAAAAAAAjfI/IczdmliuKoU/s400/EMESON_03Komplikacja.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 05:37:57 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Nie odwracajcie się - Günter Grass Nie chodź do lasu, w lesie jest las. Kto chodzi po lesie, szuka drzew, tego w lesie już nikt nie szuka. Nie bój się, strach pachnie strachem. Kto pachnie strachem, tego wąchają bohaterzy, co pachną jak bohaterzy. Nie pij z morza, morze ma smak czegoś więcej niż morze. Kto pije z morza, ma odtąd tylko pragnienie na ocean. Nie buduj sobie domu, inaczej będziesz w domu. Kto w domu jest, czeka na późną wizytę i drzwi otwiera. Nie pisuj listów, listy wędrują do archiwum. Kto listy pisze, podpisuje, co z niego pozostanie kiedyś. Günter Grass tłum. Leon Kasajew Edward Munch - Lęk - 1894 https://3.bp.blogspot.com/-upXpa6dHg44/Tyatyu43qmI/AAAAAAAAh3I/E8lvb2puy60/s640/MUNCH_11L%C4%99k,+1894,.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.15; 05:36:43 |
|
Komentowany wiersz:
Ukryci pod palmami
|
|
| Pozostawieni między starcami - Gűnter Grass Jak oni jeszcze kłamią po dziewięćdziesiątce i swoją śmierć odraczają, aż stanie się legendą. W zaplamione dłonie wcześnie wstających starców złożono świat. Wielozłożoność władzy i zmarszczek rzut na starej skórze nie poważają gładkości. My, postawieni między starce, ogryzamy paznokcie krótko, nie dorastamy. Twardo, mądrze i dobrotliwie trwają w ascezie i wnet nas przeżyją. Gűnter Grass przełożył Bolesław Fac Julian Fałat - Modlący się starzec https://2.bp.blogspot.com/-emZ4d0zjQ2I/TxXVE1rUXSI/AAAAAAAAhoM/_Urk-Np4tYs/s400/falat-modlacy.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:49:47 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Hryhorij Czubaj Szukanie współwinnego (fragment) zobaczył dzisiaj w swoim oku wczorajszą łzę zobaczył nazajutrz w swoim oku wczorajszą łzę kolejnego dnia w swoim oku znów zobaczył wczorajszą łzę i zrozumiał że już nigdy nie zdoła jej wypłakać i zrozumiał że to już koniec WTEDY oblicze wieczornej drogi całował podeszwami aż do urwiska ciszy długo i w męce zdejmował z siebie ostatnią frazę nerwowo rozpinając guziki słów długo bał się spojrzeć na swoje odbicie w nucie re a gdy popatrzył nie ujrzał tam nikogo WTEDY wyrosło w dzwonie drzewo przerażenia WTEDY ogromne i rozłupało dzwon i rozłupało dzwonnicę drzewo przerażenia i posadziło sobie na barkach całą zgraję gawronów to drzewo zginało się bardzo długo a kiedy jednak się zgięło wszyscy zobaczyli JAK po spazmatycznie zastygłej linii toczy się czarne jabłko czarne jabłko się toczy zatrzymuje się pośród pola i przybywa dusza samobójcy na siwym koniku dymu żeby dla tego samobójstwa znaleźć współwinnego i staje po tamtej stronie jabłka jej sobowtór na zielonym glinianym koniku i opowiada mu dusza swoje przewiny a sobowtór po tamtej stronie czarnego jabłka wypowiada swoje usprawiedliwienia a potem mówi duszy sobowtór również o swoich przewinach i słowo w słowo powtarza dusza te jego usprawiedliwienia _______________________________ Hryhorij Czubaj Urodzony 23 stycznia 1949 roku we wsi Berezyny. Ukraiński poeta i tłumacz. Ukończył studia w Instytucie Literackim im. Gorkiego w Moskwie. Jeden z najbardziej znanych przedstawicieli lwowskiego undergroundu w latach 70. Zmarł 16 maja 1982 roku. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:46:40 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński NAPAWA MNIE OPTYMIZM DALEKI Katarzynie Prusińskiej - Lisek Zanurzyłem się w otoczce kruchego życia, szczególna to wiadomość z listu, kiedy czytam: "Moi rodzice dawno nie żyją"... Wzruszyłem się - poeta ma takie słabości, i wtedy jest przyjacielem Pana Boga. Następuje zetknięcie dwóch linii w poprzek, krzyż jest udziałem wspólnej drogi. Jednak roznamiętniam w niej minimalny optymizm, codziennym dotykiem ręki, ramion, pocałunkiem czy wierszem. W tobie są źródła Katarzyno, z nich powstaje obok nowe. Choćby nasze przyszłe dziecko - rozmawiamy o nim. - Już się ono cieszy a jeszcze nienarodzone; to sygnał z nieba... Dla twojej mamy i ojca, dla mnie i dla ciebie, niech rośnie w szczęśliwe drzewo jutra. 3.11.2010 - Ustka Środa 7:07 POWRÓCIŁA NA CHWILĘ JAK MGŁA Katarzynie Prusińskiej - Lisek - Ile bym dał życia za ujrzenie jej na żywo, chociaż pobyć jedną godzinę z moją żoną. Pokochać jak prawdziwy mąż – zostawić na pamiątkę po obu stronach naszej rzeki. Nieporozumienia wyrzucić za horyzont, niech w ogniskach się spalą – tego chcę. Jestem duchem czystego ciała – dotykam soczystą poezję – piszę miłością poemat. Wiem że czeka wstydliwa pod liśćmi akacji, rozwija piękno w sobie – rośnie dla mnie! A dziecko będzie dla nas – flagą... 10.11.2010 – Ustka Środa 13:15 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” _______________________ Moje Wiersze w Ameryce Południowej... Kochana Kasiu ! Pisałem Ci o Janie Kobylańskim i USOPAŁ w Ameryce Południowej: Urugwaj - Peru. No i wiersze tam się ukazały. Mogę śmiało napisać, że prezes Jan Kobylański jest moim przyjacielem. To dla mnie zaszczyt, jest najbogatszym Polakiem na świecie, to on utrzymuje Radio Maryja i Telewizję TRWAM, do tego wybudował największy pomnik, poświęcony naszemu Papieżowi Janowi Pawłowi II, właśnie tam w Ameryce Południowej. Jan Kobylański w którymś liście do mnie napisał, że chętnie by mnie widział u siebie, zorganizowałby dla mnie kilka spotkań literackich. Nawet podróż samolotem chce opłacić... Dla mnie zaszczytem było to, że moje do niego Listy opublikował w bogatej książce Albumie, z okazji istnienia USOPAŁ - jubileusz X lat Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich w Ameryce Łacińskiej. I jak Ci pisałem moja pierwsza Damo Poezji, tam udałbym się z Tobą. Całuję Twoje Ręce - Zygmunt Ustka. 9 Listopada 2010 r. Wtorek 19:04 http://www.usopal.com/index.php?option=com_content&view=article&id=316:listy&catid=37:publicystyka&Itemid=55 | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:31:44 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Tragiques - Pierre Jean Jouve (fragment) Nie ma wcale zwycięstwa, Jest tylko mroczna klęska, I cios morderczy w serce, I ciała w poniewierce. Gardzę wami, nikczemni Królowie bydła, stali, Mnie zbrodnia wasza pali, Wieczność mówi przeze mnie Powiedzcie, nikt, nikt nie wie, Jaka istota szydercza Ukrywa się za śmiercią; Nikt nie wrócił ospały Z ciszy, by rzec: widziałem — Nikt. A są tu upojeni Tym, że zabili, zabili śmiercią Więcej niż dziesięć milionów W błocie tysiąca batalii, Że będą znów zabijać śmiercią Wdeptani w muł po piersi Są upojeni Tym, że stworzyli olbrzymią armię Biednych umarłych w rozkwicie, Którzy nie wstaną już nigdy Z otchłani, dokąd strąciły Ich kulomioty o świcie. I mówcie! Czy rewolucja Chciałaby nowych ofiar z życia? Pierre Jean Jouve przełożył K. A. Jaworski | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:30:58 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Na zboczu - Pierre Jean Jouve Parując twardnijcie w kamień, tężejcie w łzę. Wszystko tak nisko jest w niebie czystym. Jak piękny jesteś! grobowiec cielesny kamienia rozdzierające usta. Połknąć mężczyznę jak napój jest odwieczną żądzą kobiety i szmerem wody piramidą obłoków. Pierre Jean Jouve przełożył Julian Rogoziński | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:30:10 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Gravida - Pierre Jean Jouve Skalista droga ciemnymi krzykami usiana Aniołowie na straży ciężaru przeciągających kamieni nagich pod falami mroku szmaragdowa zieleń z pianami i krwią. Jak pięknie. Śmierć wyśpiewa obraz smutnej płaszczyzny, a nie ciepłą wieczoru płeć. Wzdraga się i nieskończenie oddala w kierunku dzikich okolic: tam zawsze pragnąłem żyć. Tam trawa i gorzka granica, zapach lasu nawozu i łez i wzruszająca postać chłopca co zadrżał powtórnie, odkrywszy okrucieństwo brzucha, który słodyczą był pierwszy raz. Pierre Jean Jouve przełożył Julian Rogoziński | |
|
zygpru1948
|
2022.03.14; 04:29:09 |
|
Komentowany wiersz:
W samej rzeczy ty i mokry erotyczny sen
|
|
| Jeleń nocy - Pierre Jean Jouve Tropić jelenia musicie w skupieniu Sekretnie pogrążony w żarze swej jedności odpoczywa przed świtem wsparty na kolanach śni bez tchnienia w gór gąszczu Niespokojny wrażliwy podstępny i straszny gotów na wszystko, niezbędny i słodki jak kobieta To wy wkroczycie nadzy w wasze przeznaczenie Z waszego przeznaczenia wynika przeznaczenie zwierzęcia niepojętego, zwierzęcia niewidzialnego zwierzęcia które nigdy nie zjawia się pierwsze w pełnych wrogości przestrzeniach Waszej duszy myśliwy przeklęty wybiegł naprzód by jelenia duszę schwytać bardziej naprzód niż trzeba i dusza zwierzęcia zwietrzyła już z oddali duszę myśliwego Walka żeby się wyrwać kiedy susem boskim stajesz nagle na skale niewidzialnej! Walce chytrej i zręcznej waszych pragnień kres kładzie dopiero kula. Żeby kula trafiła w tajemniczy punkt będzie twym ostatecznym pragnieniem I całe twe przeznaczenie odbije się w jelenia wzniosłym przeznaczeniu Podczas gdy krew wynagradzać będzie cię tajemnie Pierre Jean Jouve przełożył Julian Rogoziński | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 02:04:53 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Emma Andijewska Martwa natura z odchyleniem etycznym Trzy karasie, cytryna i bęben, I kogut, zamurowany w topazie. Kuchenny nóż, widelec, kawałek pumeksu, Gdzie oko zatrzymało się pstrokate. Jak mysz, zakorkowano rubin W przejrzystej pułapce, gdzie – nadaremnie – pozew. Linieje czas (są szalki wczesne i późne). Pietruszka jasna. Pasikoników tabun. Z tasakiem po kuchni chodzi jesień. Wyłuskuje z niestałej masy Przejrzystość, niby cielęcy szkielet. W słoiki – upycha słońce I – na półkach – przegląda towar. Nie wzrok, a jezioro, oczyszczone z hańby. ______________________ Emma Andijewska Urodzona w Doniecku. Ukraińska poetka, prozaiczka i malarka. W roku 1957 ukończyła filozofię i filologię na Wolnym Uniwersytecie Ukraińskim. Uchodzi za najwybitniejszą przedstawicielkę nurtu modernistycznego w emigracyjnej literaturze ukraińskiej. Mieszka i pracuje w Monachium. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 01:48:38 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński ROZMOWA Z POETĄ O MOJEJ ŻONIE Katarzynie Prusińskiej - Lisek I Federico*, ty mnie zrozumiesz na pewno. Moja żona ma ładny uśmiech i oczy ładne, ale ma smutną twarz. Modlitwa w jej ustach to światło – jest bardzo wierząca i delikatna; w niej jest liryka, że usłyszeć można melodię z czystym echem powracającym. Stoję między wierzbami, czekam na Fryderyka Szopena, trochę się spóźnia - potrzeba mi jego muzyki, niech zagra nam poważnie i na żywo... Federico, różne są zaklęcia, wklęsłe i wypukłe. Wyobrażam żonę inaczej niż w bajce zamieszkałej, spadają liście do moich wierszy – jakby szukały pomocy przetrwania, pękają lustra samotne. Rzeki inaczej płyną, stawy ziewają znużone ciszą, czyżbym tylko ja błądził pośród drzew w Kolczastym Lesie, gdzie tyle godzin tam spędziliśmy? Jabłonie dawno poszły spać – bez kolorytu powstają wiersze... Federico, jeśli spotkasz moją żonę, ukłoń się pierwszej Damie Poezji! 8.11.2010 – Ustka Poniedziałek 8:09 II ROZMOWA Z POETĄ O MOJEJ ŻONIE Federico*, mgła srebrna w krainie gdzie jestem. Wczoraj byłem na mszy, akurat zawitał biskup Paweł, modliłem się za moją żonę, by nie błądziła w swoim życiu, przecież wie gdzie przebywam. Nie będę opowiadał ptakom o szczęściu, bo z kart pod akacją nic nie wyszło. Poplątany blues fałszuje a gitara pajęczyną zarosła – na wprost drogowskazy stoją ujmujące w swej prostocie; niebo srebrzyste. Federico, pomóż przyjacielowi poecie. Dawno nie kochałem swej żony – a inne kobiety w mozaice miny stroją. Jarzębiny zwinięte niczym ze starości, kotłuje się przy molu morska fala, mewy pozawieszane jakby dla dekoracji, stroi się także nadzieja. - Pójdę z powrotem do Kolczastego Lasu, może powróciła żona z tęsknoty, by objąć ramieniem i zasnąć w moim opiekuńczym gnieździe. Federico, mnie dużo nie potrzeba ze snu jabłoni...! 8.11.2010 – Ustka Poniedziałek 13:41 *Federico Garcia Lorca Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 00:31:44 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Haiku - Jack Kerouac Przemywam twarz śniegiem pod Małą Niedźwiedzicą. W słońcu skrzydła motyli jak witraże w kościele. Kot: małe ciałko, którym posługuje się malutka osoba. Niebo jest nadal czyste, rosa rozsiadła się na maszynie do pisania. Krople deszczu są pełne osobowości – wszystkie. Nie ma Buddy, ponieważ nie ma i mnie. Smak deszczu – dlaczego mam klęczeć? Księżyc w pełni, biały śnieg – moja butelka z zamrożoną na fioletowo cieczą. Biedne, słodkie ciało – nie ma, nie ma odpowiedzi. Przyjaciel pojawił się w mojej sypialni – wiosenny deszcz. Książka sama stoi na półce. Żadnych gałęzi na drzewie, aby schwycić szklankę wody. Ach, ptaki o świcie. Moja matka, mój ojciec. Mężczyźni i kobiety jazgoczący pod wieczną Pustką. Jack Kerouac przełożył Kazimierz Brakoniecki Louisa Boyd https://4.bp.blogspot.com/-F6bbo5YoPh8/VFwV7a-pyvI/AAAAAAABDkM/NOb-2k7X4sI/s1600/Louisa-Boyd2.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 00:30:24 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Chorus 182 - Jack Kerouac Esencja Istnienia to Stan Buddy – Jako Budda wiesz że wszystkie szmery przywiane z drzewa i widoki z zaczarowanych mórz na Wyspach Szczęśliwych i wszystkie smaki w Nektarowej Zupie i wszystkie wonie w altanie róż - ach, róża, lipcowa róża – zabita przez pszczoły – i wszystkie uczucia w sikorki chichoczącym gardziołku i wszystkie myśli w kosmatym wiechciu umysłu to jeden obiad Jack Kerouac przełożyła Teresa Truszkowska | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 00:28:46 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Chorus 211 - Jack Kerouac Krąg wibrującego cielesnego poczynania* Obraca się w próżni wyrzucając ludzkie istnienia, Świnie, żółwie, żaby, owady, gnidy, Myszy, wszy, jaszczurki, szczury, dereszowate Konie wyścigowe, syfilityczne wiejskie kleszcze, Okropnie trudne do nazwania wszy sępów, Mordercze, napastliwe armie psów Z Afryki Nosorożce błądzące po dżungli, Wielkie odyńce i potężne gigantyczne samce Słoni, barany, orły, kondory, Placki kukurydziane, Jeżozwierze i Pigułki - Bezustanne poczynanie wszystkich żywych istot Zgrzytających wszędzie w Świadomości Poprzez dziesięć kierunków przestrzeni Zajmujących wewnętrzne i zewnętrzne sfery, Od najbardziej mikroskopijnego nie-owada Do Jelita Roku Świetlnego potężnej Galaktyki Oświetlającej niebo jednego Umysłu – Biedny! Chciałbym się wyzwolić z tego niewolniczego cielesnego kręgu i zmarły, schronić się bezpiecznie w niebie. Jack Kerouac przełożyła Teresa Truszkowska * Według wierzeń i filozofii buddyjskiej nie mający początku łańcuch wcieleń w procesie stawania się (sanskr. Saṃsāra); jego kresem jest Nirwana. Przedstawiany w postaci obracającego się kręgu, podzielonego na sześć głównych sfer egzystencji. [przyp. tłum.] | |
|
zygpru1948
|
2022.03.13; 00:27:24 |
|
Komentowany wiersz:
Kobieta w różowej suknience
|
|
| Wino ciemnych zaułków - Jack Kerouac Mogłem skończyć dużo gorzej niż siedząc w Ciemnym Zaułku pijąc wino Wiedzieć że wszystko jest i tak nieistotne Wiedzieć że nie ma tak naprawdę różnicy pomiędzy bogatym a biednym Wiedzieć że wieczność nie jest ani pijana ani trzeźwa, wiedzieć to za młodu i być poetą Mogłem pójść w biznesy i puszyć się I wierzyć że Boga to obchodziło Zamiast tego kucam w samotnych alejkach I nikt mnie nie widzi, tylko mą pustą butelkę a widzą to że jest pusta Robiłem to na polach kukurydzy i cmentarzach Wiedzieć że śmierć nie wydaje żadnego dźwięku Wiedzieć że kolby kukurydzy rozmawiają (pomiędzy sobą zgrzytając starymi ramionami) Siedząc w alejkach czając neony I obserwując sprzątaczy z katedry Wyżymających swe szmaty pod schodami kościoła Siedząc i pijąc wino A na trakcie kolejowym będąc błogosławionym Być milionerem i wtedy woleć Kręcić się z butelczyną tokaju W drzwiach hurtowni, kierując twarz ku długim zachodom słońca Na kolejowych polach traw Wiedzieć ze śpiący na rzece śnią próżne sny, kucnąć w nocy i dobrze o tym wiedzieć Być mrocznym samotnym nerwowo-wzrocznym obserwatorem Wirującego diamentu świata Jack Kerouac przekład Marcin Walkowiak | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 03:46:53 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Ołeksandr Irwaneć List otwarty do premiera Kanady Briana Mulroney’a i Generalnego Gubernatora Romana Hnatyszyna od pracowników kołchozu “Szlak Illicza” (przekreślone) “Szlak Ilokwycza” Nie możem jeść ni pić nie możem, Gazety, książki lecą z ręki, Kiedy quebeccy ciało twoje Separatyści rwą na strzępki, Kanado, matko nasza droga! Niemota twa już dziwi nas. Czego chcą jeszcze? Czyż, na Boga, Ptasiego mleka u was brak? Już nas nie dziwi ta Marianna, Przez którą bajzel ten i draki. Pisaliśmy do Mitteranda. (Nawiasem mówiąc, kto to taki?) Trza, do Butrosa też się zwrócim, I do Galego. Pchniemy posłów Do Anglii. Niech ich pan ukróci, Hnatyszyn. Żabojadów ostro! Gwizdnijcie tylko. Wszystko rzucim I wnet się stawim. Całą wioską. kwiecień 1992 ______________________ Ołeksandr Irwaneć Urodzony 24 stycznia 1961 roku na Wołyniu. Ukraiński poeta, prozaik, dramaturg, felietonista, krytyk literacki. Ukończył studia w moskiewskim Instytucie Literackim im. Gorkiego. Współzałożyciel grupy literackiej Bu-Ba-Bu. Stypendysta Kuenstlerakademie Schloess Solitude (Stuttgart, RFN, 1995), kuenstlervilla Waldberta (Monachium, RFN, 2001), Fundacji KulturKontakt (Wiedeń, Austria, 2002). Stypendysta Fundacji Fulbrighta (USA, 2005-2006), stypendium „Gaude Polonia” 2008 r. Mieszka w Rownym i w Irpeniu pod Kijowem. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 03:42:45 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński ZNIEWOLONY WEDŁUG ZASŁUG W PACIERZU Katarzynie Prusińskiej - Lisek Gitara niespokojna w kącie struny budzi. Dawno nie szukałem na niej takich akordów, które nie bolą w samej już melodii. W Wiedniu miałem ich cztery – mogłem wybierać jak wiatr wybiera drzewa. Rozkołysany i ja w kącie samotności brzmię struną zardzewiałą, odnoszę wrażenie w pokątnych aspiracjach, że miłość z kobietą jest sztuką. Który mężczyzna zna naprawdę kobietę? Pewność to własny cień – powracający i odchodzący, ale zawsze powraca, jak dźwięk w melodii, jak poranna rosa, jak myśli o zagubionej miłości. Roznoszę w pustym polu wieści nikomu, wybiela się ulubiony kolor - sterczy w pobliżu krzyża lekko pochylony; tylko wrony rozkraczone kraczą. Gdzie jesteś mój przyjacielu? Federico*, wstań i przybądź do mnie, okropnie się źle czuję – chcę pisać wiersze o żonie, nie wychodzą mi liryki o miłości, jakby ognisty zalew koloru niewiadomego wywrócił spokój w gnieździe posłanym, gdzie miała kwitnąć doskonałość. - Czy jest coś ważniejszego od pisania wierszy? 7.11.2010 – Ustka Niedziela 5:55 OGNISTY ZALEW KOLORU NIEWIADOMEGO Motto: „Gdy się kocha wszystko jest prawdą”. - Katarzyna Prusińska - Lisek Modlitwy ukryte jak kamienie. Błądzi teraźniejszość jakby była pijana, otwiera się leszczyna, częstuje orzechami tych co są twardzi. Nie przyjmuję poczęstunku, podniosłem tylko jeden orzech na pamiątkę. Gdzie jesteś mój przyjacielu? Federico*, wstań i przybądź do mnie, okropnie się źle czuję – chcę pisać wiersze o żonie, nie wychodzą mi liryki o miłości, jakby ognisty zalew koloru niewiadomego wywrócił spokój w gnieździe posłanym, gdzie miała kwitnąć doskonałość. Rozszerzam bardziej ciszę na strony. Jestem poszukiwanym przez samego siebie, nawet lustra nie pomogą i światełko w szparze dla nadziei. Uwalniam się od pozorów, rozdaję karty pod akacją jakbym miał usłyszeć z ust niemego, że mi powie prawdę o znaczeniu niepojętym przez mgłę, która nie opuszcza mnie od kilku dni, wyłączam światło – wolę ciemność. 6.11.2010 – Ustka Sobota 23:04 *Federico Garcia Lorca Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 03:08:46 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Norwid - István Kovacs Wyłamuje się plama po obrazie. Rzęsy to grzebień, którym ślepiec przeczesuje świat. Przytułek dla biednych tak samo niepojęty jak wiersze. Kto mógł rozmawiać z twą czaszką, umarł. Na scenie zmrok i zamieszanie. Duch rozwieje się w mgłę. Garda szpady jak kaganiec na ustach. Okryjcie mnie lepiej István Kovacs przełożył Bohdan Zadura Norwid https://1.bp.blogspot.com/-u9jMX1_7aNU/UJsXl46FPaI/AAAAAAAAwsc/fChUms6BdRc/s400/Norwid_Cyprian_Kamil.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 03:07:31 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Ono - István Kovács Patrzę na Ciebie, Panie, ja, paralityk od chwili poczęcia, który umiem poruszać tylko wzrokiem, tym podwójnym peryskopem zaświatów. Kto stamtąd wejrzy we mnie tak, jak gdyby był mną? Tkwiące w krześle u fryzjera wieczne niemowlę, ja, karnawałowa kukła, której młodość przywraca się strzyżeniem. Od prapoczątków źródeł w imadle zastygłych pięści tkwi kraj ściśnięty na opak. Fruną z niego ku niebu obrazki rodzinne. Gardłowe dźwięki, które daję z siebie, jedyny mój skarb, przecina ostrze nożyc, a skalpel tnie wyobrażone mięśnie nad kolanami. Teraz jest zima. ale również latem czekam na Ciebie w bezruchu bałwanka. Przede mną świat w amalgamatowej powłoce, którym nie odetchnę. Widziałem dość, Panie, jeżeli to już wszystko. István Kovács przełożyła Anna Górecka Paul Cézanne - Arlekin - 1888 https://4.bp.blogspot.com/-9ndFK2EqaRk/T2RegXJklUI/AAAAAAAAjA4/QZXpPLwIhEs/s640/____harlequin-1.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 02:50:13 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Akrobaci Kierkegaarda - István Kovács To nie jest niebo, nie błogosławi deszczem, nie jest rajem zmartwychwstań, nie jest jurtą zdobytej przez ludzkość ojczyzny. Znak na jego rozpiętym zenicie to tylko hak paragrafu, schizofreniczna kotwica nadziei - wbita w nasze gardła. Kołyszemy się nad dyszącymi arenami, pobrudzeni przez plamy na Słońcu, pod nami morze, skalista góra, piasek, klingi S. O. S.-ów przebijają nam stopy, pachwiny, płuca. Nadchodzą zwinni połykacze noży, klauny; na ich czapeczkach dzwoneczki noży, które zagłuszają rozkładający się w mózgu trzask broni. Kołyszemy się nad dyszącymi arenami, w czas ust Jonaszowej ryby, wielkich mędrkowań i polowań wielkich. Kołyszemy się „przy ogólnym śmiechu mądrych”, „tak właśnie koniec świata nastąpi”. Nie myślcie, że „to tylko żart”, nie myślcie, że to tylko rzężenie poezji. István Kovács przełożył Bohdan Zadura Pablo Picasso - Young Acrobat on a Ball - 1905 https://4.bp.blogspot.com/-befljwtpT8A/T2RaU3-ad3I/AAAAAAAAjAU/9hKvOsOHFGs/s640/___%2BAcrobat%2Bon%2Ba%2BBall.%2B1905%2B-%2Bby%2BPablo%2BPicasso..JPG | |
|
zygpru1948
|
2022.03.12; 02:47:18 |
|
Komentowany wiersz:
A ta twarz, a te oczy, a te oczy...
|
|
| Sted - István Kovacs Byli tacy co rodzili się byli tacy co umierali byli też i tacy którym to było mało Edward Stachura 1. Na próżno mnie wołałeś, nie poszedłem ślizgać się po Wiśle, a ty nieprzyzwoicie przeszedłeś po obrusie parku, na którym wytopiła plamę buchająca z kanału para i rozmyłeś się we MGLE, rozpadłeś na punkty, jak w mordercę wyolbrzymiona ofiara FILMU który obaj lubiliśmy. Lubimy - wtrąciłbyś teraz, bo życie ludzkie to nie czas gramatyczny, w był, jest i będzie nie można go zamknąć... na był można powiedzieć jest, temu co będzie odpowie to co było, a będzie to nie więcej niż jest; w tym nasza nieśmiertelność... Nasza ostatnia szansa - powiedziałby Sandor Csoóri, Laszló Nagy swym milczeniem wskazałby na obie. Przed nimi stroiłeś gitarę - ile już lat minęło? - Człowiek w kwiat się przemienił, z ulów melodii wyroiły się pszczoły 2. ... Potem po parzystych strunach szyn ruszyła biała lokomotywa, krwawą dłonią pomachałeś za nią, cztery palce - na strony świata rozpryśnięta iskra, a piąty, żywy znak cyrku życia pozostał byś miał czym pozdrowić śmierć. Ja naprawdę zazdrościłem ci Sted że zimą zimę, wiosną wiosnę, latem lato, jesienią jesień kochasz, bo ja zawsze oczekuję wiosny, nawet wiosną też wiosny i to jest chyba śmieszne. Mówiłeś, że musiałoby być zaćmienie słońca, żebyś nie patrzył w słońce, (lub musiałbyś pisać doktorat). Na karcianym stole nieboskłonu jak wygrane monety nasunąłeś jednak wzajem na siebie słońce i księżyc. Piszą do Ciebie wiersze. Nie złość się, Sted. Wiem, że tego najmniej chciałeś, lecz oni cię kochają, kochają całym życiem. A jak pisałeś: wszystko jest poezją, więc i milczenie to wiersz, hymn, nieskończony poemat... Obiecuję, nigdy nie pójdę na twój grób i nie zapalę ci świeczki, jedynie brzozę osmalić mogłyby jej płomienie, zresztą listopadowe cmentarze zmartwychwstają tylko do ósmej wieczór. Kończę. Spotkamy się nad Körösem przy budce strażnika, możesz zostać tam choćby miesiąc, albo dłużej, dopóki słońce pozwoli, by patrzeć mu w oczy i wierzby nie zapłaczą na brzegu. István Kovacs przełożył Jerzy Snopek Sted https://4.bp.blogspot.com/-laU0ZgAl1hQ/TmvL9k1Q39I/AAAAAAAAb8g/DOFaMtjAiDI/s1600/___19202.jpg | |
|
zygpru1948
|
2022.03.11; 18:46:57 |
|
Komentowany wiersz:
Sny na piaszczystej drodze
|
|
| NAGIE PACIERZE - część pierwsza Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński NOCE POD PARASOLAMI https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1201124,nagie-pacierze-czesc-i | |
|
zygpru1948
|
2022.03.11; 18:43:54 |
|
Komentowany wiersz:
Sny na piaszczystej drodze
|
|
| NAGIE PACIERZE - część druga Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński W PROMIENIACH UCZUĆ https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1211960,nagie-pacierze-czesc-ii | |
|
zygpru1948
|
2022.03.11; 14:57:00 |
|
Komentowany wiersz:
Sny na piaszczystej drodze
|
|
| NAGIE PACIERZE - część trzecia Dział: Kultura Temat: Literatura Zygmunt Jan Prusiński PRZYTULONA DO PRZYRODY... https://www.salon24.pl/u/korespondentwojenny/1212369,nagie-pacierze-czesc-iii?fbclid=IwAR0YI9bOaikULKyLKoqzyN5eE_AJLShozS_2mAD0-8E7b7AhM9odm1aLQso | |
|
zygpru1948
|
2022.03.11; 05:28:34 |
|
Komentowany wiersz:
Sny na piaszczystej drodze
|
|
| Fragmenty książki "Wiersze zawsze są wolne" przygotowanej przez Bohdana Zadurę, wydanej w Biurze Literackim 9 listopada 2007 roku. Wołodymyr Cybulko Sobotni samolot z Paryża co sobotę gdzieś między piątą i szóstą kiedy wszyscy zbierają się do kolacji nad naszym terytorium przelatuje samolot stamtąd wiezie dziesięć ton rozbawionych pasażerów tutaj sto ton nostalgii bo to samolot z Paryża ni mniej ni więcej w tym czasie wszyscy spoglądają w niebo i kozy i obłożone podatkami jabłonie i śliwy i dzieci i babcie pod kościołem i miedze na miedzach rośnie czarny bez i kalina i wszelka bezimienna trawa tu czas zgęstniał jak kogucik na patyku słodki wiśniowy kogucik to terytorium naszej duszy a ścieżki Pańskie biegną aż hen za górami jaskółczą robotę tu niekiedy wykonują ludzie bo jaskółki zbudowały kościół wtedy kiedy ludziom zabronili i oko z dzwonnicy na wszystkie strony patrzy szukając śladu Pańskiej stopy a że chodził tędy Pan to starsi ludzie mówią że to prawda a jeśli nie Pan tu chodził to Dziewica Maryja na pewno stąd bo skąd by się tutaj wzięli ludzie ale i ludzi tu nie ma jakby nie widać tak zjawiają się co sobotę koło cerkwi a miedze tu są i kozy są niekiedy w dzień można spotkać kamień co sobie dokądś idzie pijany gdzie się wybrał nie powie jak to kamień niekiedy sam z siebie jedzie wóz co roku w czerwcu kwitnie lipa a babcie i dzieci pod cerkwią tylko w soboty gdzieś tak między piątą i szóstą kiedy nad naszym terytorium przelatuje samolot tutaj nikt nie wierzy że człowiek pochodzi od małpy bo nie ma z kim o tym porozmawiać ale co sobotę na dachu cerkwi ukazuje się Pismo Święte i babcie te które umieją latać czytają go i przekazują dzieciom niebo ma tutaj właściwy kolor bo innych nie ma a czwartek czysty choć mówili że był jeszcze jakiś lecz o nim już zapomnieli kalina tu też jest skrzydlata a kwiaty same siebie malują na ścianach chat to terytorium naszej duszy i dusza oddala się stąd dalej niż na pięć kilometrów zamienia się w glinę glina tutaj jest biała przeważnie zdarza się również ruda ale naprawdę ruda nie jest to trzmiele ją tak przemalowują o jedzie wóz sam z siebie i macha skrzydłami samolotowi więc to sobota gdzieś tak między piątą i szóstą o świcie w studniach widać gwiazdy więc pochylać się w studnie nie należy bo można wypaść z tamtej strony ziemi a wtedy czym wrócić z powrotem od ciszy czasami dach idzie na chatach dokąd i po co nikt nie wie ale w tym czasie z reguły nie ma deszczów deszcze tutaj zrzucają żabki ale żabki szybko dorastają i gdzieś się wynoszą od czasu do czasu ptaki podrzucają komuś złoto kolczyki obrączki itd. wybierając się tutaj przemieniasz się cały w pyłek kwiatowy i odtąd już pszczoły od ciebie się nie odczepią to terytorium duszy nic nie poradzisz a samolot w soboty leci i już ____________________________ Wołodymyr Cybulko Urodzony w roku 1964 we wsi Chmielna (obwód czerkaski). Ukraiński poeta, tłumacz, eseista i działacz polityczny. Autor tekstów popularnych piosenek, charyzmatyczna postać w środowisku kijowskiej młodzieżowej pop-bohemy. Reżyser i współorganizator m.in. festiwalu „Czerwona ruta”. Wieloletni doradca Wiktora Juszczenki. Mieszka w Kijowie i we Lwowie. | |
|
zygpru1948
|
2022.03.11; 05:20:06 |
|
Komentowany wiersz:
Sny na piaszczystej drodze
|
|
| Zygmunt Jan Prusiński ZE SKOWRONKAMI W POLU SIĘ UGANIAM Motto: "Moje serce wciąż czeka" - Katarzyna Prusińska Lisek Zdobędę jaśniejszy kierunek, zostawię ptaki na polanie i przyfrunę do twego serca. Przytulisz moje skrzydła, do ucha szepniesz słowa które nie kaleczą a leczą. Pocałunki za wczoraj, za jutro i pojutrze odbiorę - wiesz jak lubię się całować. Kiedy cię nie ma Katarzyno, ze skowronkami się uganiam. - Taki ze mnie romantyczny chłopak... 26.10.2010 – Ustka Wtorek 22:05 SNY MOJE NIE SĄ NA PRÓŻNO... Katarzynie Prusińskiej - Lisek Gwiazdy wybierają człowieka. Każdy ma gwiazdę - opiekunkę. Jeśli mam i ja takową gwiazdę, to na ziemi opiekunkę Kasię. W snach widzę ją ożywioną. Chodzi po mieście i czyta ptakom moje nowe wiersze - ogarnia ją przeto szczęście. Kochamy się rzadką miłością, nie spotkasz owej na ulicy. Wręcz każde słowo to dziecko - dbamy o naszą rodzinę. Sny moje nie są na próżno, oswobodzone płyną do niej. A każda literka oznacza - ślad ukojenia w sercu. 18.10.2010 – Ustka Poniedziałek 6:33 Wiersze z książki „Słoneczne bolero w twoich udach” | |
[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20][21][22][23][24][25][26][27][28][29][30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49][50][51][52][53][54][55][56][57][58][59][60][61][62][63][64][65][66][67][68][69][70][71][72][73][74][75][76][77][78][79][80][81][82][83][84][85][86][87][88][89][90][91][92][93][94][95][96][97][98][99][100][101][102][103][104][105][106][107][108][109][110][111][112][113][114][115][116][117][118][119][120][121][122][123][124][125][126][127][128][129][130][131][132][133][134][135][136][137][138][139][140][141][142][143][144][145][146][147][148][149][150][151][152][153][154][155][156][157][158][159][160][161][162][163][164][165][166][167][168][169][170][171][172][173][174][175][176][177][178][179][180][181][182][183][184][185][186][187][188][189][190][191][192][193][194][195][196][197][198][199][200][201][202][203][204][205][206][207][208][209][210][211][212][213][214][215][216][217][218][219][220][221][222][223][224][225][226][227][228][229][230][231][232][233][234][235][236][237][238][239][240][241][242][243][244][245][246][247][248][249][250][251][252][253][254][255][256][257][258][259][260][261][262][263][264][265][266][267][268][269][270][271][272][273][274][275][276][277][278][279][280][281][282][283][284][285][286][287][288][289][290][291][292][293][294][295][296][297][298][299][300][301]
| Wiersze na topie: |
|
1.
Nalej jednego (31)
2. Rozpryski (31) 3. Nocami (30) 4. Szarotka (30) 5. Potem cisza (30) |
| Autorzy na topie: |
|
1.
Zibby77 (422)
2. Klaudia (406)
3. Miłosz R (352)
4. darek407 (243)
5. Jojka (104)
|
|
więcej... |
|
W ciągu ostatnich 5 minut obecni byli (0): - brak autorów |
Webmaster: pszpiler@interia.pl
dedykuję Rodzicom