|
Chaos
Chaos |
Natłok myśli i słów nienapisanych
Dusi moją wewnętrzną potrzebę zaistnienia
Wielkiego dzieła jestem prawą ręką
Która tworzy nową rzeczywistość
Niezapisana biała karta czeka
Moja dusza ciągle toczy walkę
Nie może się zdecydować
Jak zacząć to przedstawienie
Dlaczego to co piękne niszczymy ?
Nie damy szansy dziełu się rozwinąć.
Chaos pogrąża nas i wciąga
I trudno się z tego wydostać.
Jedynym wybawieniem jest śmierć
Która jest jak spadająca gwiazda
Raz jest jasna , raz czarna
Nie wygładza, nie wybiera swoich ofiar.
Jest nadzwyczaj normalna i naturalna
przychodzi tylko jeden raz
Tylko na chwilę, a ile potrafi uczynić
Nic nie powie, a milczeniem nas wybawi. |
|
wiersz z dawnych lat |
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
molica |
2019.01.06; 13:38:36 |
Witm,
fascynacja śmiercią w twórczości poetów to dość znany temat.
Nie inaczej bywało i jak widać bywa /u różnych twórców/ z walkami wewnętrzynymi.
Co z tego wyniknie?
Sie okaże.
Z pozdrowieniami i /+/ |
marco |
2019.01.05; 23:48:14 |
ladnie to opisałaś Beato B, dziekuje za dogłebne przemyslenia , bardzo mie to sie podoba i jest inspirujące, pozdrawiam gorąco. |
joanna53 |
2019.01.05; 20:06:35 |
sami niszczymy to co piękne a później zastanawiamy się jakby to było gdyby zacząć życie od nowa,
jacy byliśmy wtedy idealni,
przypuszczam jednak,żebyśmy popełniali podobne błędy,
pozdrawiam i życzę miłego wieczoru+ |
|
|