Całując twe piersi zachód słońca pozdrawia

Całując twe piersi zachód słońca pozdrawia Zygmunt Jan Prusiński CAŁUJĄC TWE PIERSI ZACHÓD SŁOŃCA POZDRAWIA Motto: …szukasz miejsca na spoczynek pachnie łąkami a motyle na twych włosach chwilowo odpoczywają. Koło ciebie kręcę się jak kogucik chyba rozrabiam tym zachowaniem ale to twoja wina bo schylasz się prowokacyjnie – jakbyś oczekiwała samej nagiej dobroci ode mnie wedle stanu wyobrażeń że jestem odpowiednim wybrany na czas obopólnej zgody tworzyć tę miłość. W mojej książce ma być wiele barw jestem przygotowany dostąpić kolorowego królestwa – to nasz raj wielb te starania bo masz uczuciem odbierać rozkosz z głębin – olśniony płyniemy łącząc niewybredny schemat w samym środku zaklęcia do celu – wystarczy unieść ciało bym wszedł… - Powtórzymy później nad ranem ogarnięci że nam wychodzi ta sztuka. 5.02.2020 – Ustka Środa 13:02 Wiersz z książki „Zaułki światła” autor ZJP https://m.salon24.pl/bfcdd142f4eecd1e4c877cc07ed63748,860,0,0,0.jpg Muza http://static.jpg.pl/static/photos/488/488269/df9c594d7168c2c1103ced8cbfb93684_big.jpg

Napisz do autora « poprzedni ( 1628 / 2716) następny » zygpru1948 dodany: 2020-04-06, 07:57:17 typ: życie wyświetleń (260) głosuj (52)

zygpru1948

2020.04.06; 08:09:11

Zygmunt Jan Prusiński WIŚNIE W OGRODZIE Przyglądam się wiśniom powstają z miłości można posłuchać w nich opowieści jak tylko skupisz się tak jak nad rzeką myśli układasz. Roztrwonię swój czas obiegnę trawy i krwiste pola bo jest w nich życie tam nie ma samotności nikt nikogo nie krzywdzi. Pisałem o makach w Łaskarzewie potulny stan napięć kiedy myślałem o tobie w brzmieniu smukłego klarnetu a Mikołaj grał i Szubert grał... Czy mogę cię pokochać w tym ogrodzie drzew chodzi o dotyk by wpłynął spokój - namacalne dzieło żywicą wiśni się podzielmy. 29.6.2015 - Ustka Poniedziałek 9:52 Wiersz z książki „Szudroczyć" Muza https://sphoto.nasza-klasa.pl/54828617/1231/main/45a0e8c7f1.jpeg

zygpru1948

2020.04.06; 08:04:26

Paweł Baranowski Nota biodegradowalna o autorze: - ur w Gdyni 1972 r. Absolwent Wyższej Szkoły Morskiej. Przewodnik turystyki górskiej, kajakowej. W latach 1994-97 związany z Inicjatywą Poetycką „Almanach”; w 2004 r. uczestnik spotkań Sopockiego Klubu Pisarzy i Przyjaciół Książki, 2007/2008 r. działalność w Grupie Literackiej „Polaris” w Londynie. Publikacje m. in.: „Autograf”, „Tygiel Kultury”, „RzeczPospolita Kulturalna”, „Dziennik Polski” (Londyn), „Cooltura”, "Poezja dzisiaj", KA "Bliza"; Dodatek literacki NLG Biblioteka Rękopisów GTPS „Ręką spisane”, Trójmiejska Antologia „Galera Poetów” (1999 r.); Antologia: „Na końcu świata napisane” wyd.Videograf II, 2008 r. Prezentacje: Radio Gdańsk, TV Tele-Top Gdynia. Laureat konkursów poetyckich m. in.: Biała Lokomotywa w Aleksandrowie Kujawskim, K.im. M.Czychowskiego w Gdańsku (2003 r.), K. Polish Books, Londyn (2007 r.), K.im. S.Gostkowskiego w Gdańsku (2008 r.), K.Kwiat Rumianku, Rumia (2009 r.), KJW w ramach Nagroda Literacka Gdynia (2009, 2011 r). Wydane tomiki wierszy: „Prześwity” (2005 r.), „Ziemia Obiecana”(2007 r.), "London aj". (2011 r). Inicjator Przystani Poetyckiej „Strych”, w latach 2001-2005 organizator Spotkań Poetyckich w Cafe Strych, zaangażowany w tworzenie i współ organizację Przeglądów „Połowy Poetyckie” w Gdyni. Honorowa nagroda Prezydenta Miasta Gdyni za animację kultury (2005 r.). Od 2009 r. czynny powrót do działań Przystani Poetyckiej „Strych”, "Połowów Poetyckich". 2011 r., stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego

zygpru1948

2020.04.06; 08:02:40

Ludwik Filip Czech str. 26 AKANT 1(287)2020 RECENZJE Wymowny umiar Poeta PAWEŁ BARANOWSKI wydał ostatnio tomik wierszy Obchodzi. To jego czwarta książka. Autor jest animatorem kultury, który czynnie uczestniczy w gdańskim życiu literackim. Jego tegoroczny zbiór zawiera 31 wiersze. To teksty objętościowo skromne, tytułowy zamyka się w jednym wersie. Ta wstrzemięźliwość idzie tutaj w parze z emocjonalnym dystansem. Nie znajdziemy w tej książce dramatycznych uczuć, nagłych, miłosnych roszad, lirycznych ornamentów. W wierszu Kombatant I pisze - od urodzenia jestem mistrzem kamuflażu. Podejrzewam, że autor pisał o sobie. Unika zatem wylewności, jest dla niego krępującym dodatkiem. Nawet w sytuacjach dramatycznych jest rzeczowy, stroni od zamaszystych efektów. Mam na myśli wiersz Zawał. To tekst o ciężko chorym ojcu, ale chłodny, stroniący od osobistych refleksji. Autor ma wyraźnie zakreślone granice prywatności. Nawet w osobistych relacjach jest zdyscyplinowany, męski. Chce kontrolować sytuację, przekuwa ją na dobrze mu znany język poezji. Jego emocjonalnego zaangażowania możemy się jedynie domyślać. W wierszu Niesiemy razem wiadro czytamy: Niesiemy razem wiadro pełne wody trzymamy za uchwyt z obu stron jak małe dziecko za ręce ostrożnie aby nie uronić ani kropli Baranowski wybiera rolę obserwatora, nie lubi uczestniczyć, woli stać z boku. Ta cecha sprawdza się w jego tekstach o dzisiejszości, gdzie emocje może zastąpić faktami. Jest gdańszczaninem, więc od lat świadkuje zmianom w obrębie tego portowego miasta. Poświęca mu dwa wiersze - Stocznia Gdańska 2013 i Stocznia Gdańska 2. Oczami artysty widzi walec nowoczesności, toczący się przez kolebkę Solidarności. Dokumentuje straty, powolną degradację pamięci i idei. Nie jest jednak ślepym admiratorem przeszłości. Stoi po stronie rozsądku i umiaru. Tego wszystkiego, co obecnie w odwrocie. Odskocznią od tych historycznych refleksji są wiersze lżejsze, środowiskowe. A te akcentują literackie przyjaźnie, honorują poetów żywych, wspominają zmarłych. Ta aura sprzyja Baranowskiemu, jest elitarna, ciut tajemnicza, ale i niezobowiązująca. Jej swoista dyskrecja współgra z dyskrecją autora. Przytoczę wiersz Spotkanie, dedykowane zmarłemu poecie Andrzejowi Krzysztofowi Waśkiewiczowi: Pan Waśkiewicz już tu nie wejdzie drzwiami nie dla ducha kręte schody w górę klatka, wieszaki na ścianach galerii bez zmian materia farby jak litera milcząca ktoś czyta wiersze słowa stoją w progu Ale zmiany nie dotyczą wyłącznie budynków, murów, bram. Są częścią naszego przemijania, trudno je zbagatelizować. Odwieczna sztafeta pokoleń, rywalizacja metryk nie mogły ujść uwadze poety. Napomyka o tym w tekście Dyskoteka w Parkowej, gdzie młodzieńcza energia przeplata się z dojrzałą statecznością. Chociaż ta bliskość jest chwilowa i pozorna. Dzieli ją zwłaszcza różnica w postrzeganiu przyszłości. Owa noc, gdy nic nie będzie jest tego wymownym przykładem. Autor i w tej kwestii nie rozpieszcza nas wątkiem osobistym. Niechętnie wpuszcza czytelnika do swojego pokoju. Jak w utworze Zegar, gdzie wskazówki zegara wyznaczają rytm życia, ale i zachęcają do ewentualnych korekt. Wiersz, który dał tytuł książce Obchodzi, jest nie tylko oszczędny, ale i dwuznaczny. Owe „obchodzenie” odczytywać można dwojako - jako zainteresowanie, ale i synonim rezerwy. W tym przypadku czytelnik ma prawo do własnej interpretacji. Przytoczę na koniec wiersz Zegar: Zegar w moim pokoju zepsuł się wskazówka w milczeniu pokazuje pół a nie pełnię czasu w jakim żyję lub nie żyję jakbym miał zastanowić się jak to naprawić Wiersze z tomiku Obchodzi nie płyną wartkim nurtem. Jeśli to nurt, to kamienisty. Nie łatwo je czytać. Są nierówne stylistycznie. Czytelnikowi trudno będzie wstrzelić się w ich zmienny rytm. Intuicja mi podpowiada, że autor pisuje wiersze okazjonalnie. Że nadal szuka dla siebie miejsca w literaturze. Zaletą tego zbioru są jego odniesienia do współczesności. Ta jest bowiem zaznaczona w nim wyraźnie, chociaż i wątków historycznych tutaj nie brakuje. A niekiedy przeszłość z dzisiejszością przeplatają się w jednym wierszu 1940. Dodam do tego tekst Migracje, i Ona, gdzie współczesna wędrówka ludów jest dla jednych nadzieją, dla innych cywilizacyjnym koszmarem. Baranowski zna rangę tego problemu, sam kilka lat żył na obczyźnie. Jest zatem wiarygodnym świadkiem, którego warto słuchać i czytać. Książkę polecam. Paweł Baranowski, Obchodzi, Stowarzyszenie Żywych Poetów, Brzeg 2019, ss. 36