Bukiet biało - czerwony

Bukiet biało - czerwony Och! - to chłopiec mój! w czarnym garniturze! Już stoi przede mną i prawie całuje (Nie widziałem go tyle lat). W dłoni ma bukiet róż - Kujące, bordowe róże (Pewnie trzyma je dla mnie). Powoli podchodzi - prawie go czuję - Jaką śliczną ma twarz! Prawie dotykam, prawie kosztuję... Lecz stop. Jeszcze raz. Och! - to starszy pan w płaszczu czarnym od błota. Mam go na wprost - oczy mówią jedno słowo: żałuję. (Jakby ostatnia jego iskra). W jego dłoniach czystość lilij błyska. Zdaje się mówić "te kwiaty, to wszystko, co mam" (Pewnie umarłej je niesie). Powoli podchodzi, salutuje, Odkłada na pomnik kwiaty białe jak śnieg. Trawi go tęsknota. Odchodzi i mówi tylko "Najdroższa, kocham Cię". Widziałem wiele, lecz nigdy tak dużo. Jak lustro zmienili się jeden z drugim. Najpierw mój drogi, potem drogi cudzy - Wszystkich widziałem po równo. Lecz to ten cudzy istniał naprawdę, Bo mój drogi przepadł Na zawsze. I... mimo, że od dawna nie czułem jego ust na swoich, Ja zawsze będę jego, a on zawsze będzie moim. A... to, że nadzieje mżawka mi daje, Jest dobre, Bo czasem nadzieja, To ostatnie, co zostaje.

Napisz do autora « poprzedni ( 5 / 6) następny » tylkoniejakub dodany: 2018-02-16, 17:55:36 typ: miłość wyświetleń (125) głosuj (4)

niteczka	2018.02.16; 23:15:48
Dobrze poprowadzony wiersz w efektywnym stylu i formie Pozdrawiam:)

wigor	2018.02.16; 20:12:11
Ciekawie +

lucja.haluch	2018.02.16; 20:08:21
Ładny wiersz z tymi różami.. i tęsknota, wierność..Plus+ Pozdrawiam...

wiewióra	2018.02.16; 19:25:35
Pięknie i o bukietach i panach ,Tylko kłuje, a nie kuje