bo po co

bo po co Krzyk ciszy zapomniałam co czuję nie wiedziałam też po co może Bóg me grzechy zrozumie po co tęsknię za tobą i po co wiatr nadzieję na skrzydłach przynosi już nie krzyczy mój świat bo po co zaufałam twym słowom i oczom nie sądziłam że będzie aż tak a jak nawet nie wiem czy kochasz bo po co to wystarczy za nas oboje co ja czuję do ciebie choć po co nie wie wróż ni nocom się nie śniło ze będzie aż tak pożar zmysłów żar krwi dotyk ciszy jak słów melodia tylko po co te gwiazdy się złocą przyszła miłość i nie wiem a po co tak do ciebie dziś blisko i po co łzy i uśmiech splecione w ucisku w jednej ciasnej śnią kołysce nie potrzeba już słów bo po co między nami wypełnia się czas jesteś ty jestem ja a z nami jest i miłość zostanie już w nas tak nocą kiedy suknia spływa szelestem i jeszcze zapach twój dotyk warg i rąk już nie pytam nie pytam bo po co kiedy wiem dziś ze można aż tak

Napisz do autora « poprzedni ( 491 / 1296) następny » Anna z dodany: 2017-01-10, 13:45:59 typ: życie wyświetleń (181) głosuj (21)

liza	2017.01.10; 22:02:53
tęsknota pozostaje na zawsze +

bordoblues	2017.01.10; 18:04:33
smutek uszlachetnia. ale czy warto być nadmiernie szlachetnym ? pozdrawiam +

Sławomir_Sad	2017.01.10; 17:34:26
Sensem życia jest kochanie i bycie kochanym. Pozdrawiam serdecznie z plusem.

Boreas	2017.01.10; 17:32:13
Cudownie napisany i teść jakoś tak w sercu drga. Pozdrawiam serdecznie z +

grzegorz-kot67@o2.pl	2017.01.10; 16:26:37
Dlaczego to pytanie Anno,właśnie po to, by trwało,jakże sentymentalny wiersz zasmucił mnie do granic łez i uśmiechu...ale po co ?

Stan21	2017.01.10; 16:00:16
Pięknie chociaż smutno. Pozdrawiam. +

Ambrozja	2017.01.10; 15:29:29
Często słyszymy "po co", jest to pytanie albo zdziwienie. Wszystko co się dzieje, dzieje się po coś. Wplatając w wiersz te dwa słowa, dodałaś mu jeszcze ciekawszej treści. Pozdrawiam Aniu ciepło. +

Sokratex

2017.01.10; 15:15:20

Pięknie o ciszy, która im cichsza staje się krzykiem. Oczywiście plus i... pozwolisz dorzucić dwa słowa? Cóż ja Ci mogę napisać, kochana. O tych kamieniach, co rodzi je ziemia, by trwały w ciszy, bo ich matka niema? - Ja tym językiem wołam Cię od rana. O morzach, w które słońce się zagłębia, jak moją dłonią Twoja dłoń wspomniana i nim zgaszone ucichnie na falach? - To samo niespełnienie nas uświęca. Nic nie napiszę, bo wiem, że Ty właśnie w tej samej chwili i te same słowa układasz dla mnie, by też ich nie wysłać. To samo słońce z Twojej strony gaśnie, dla głazów jesteś jak matka rodzona, w ustach każdego krzyczy moja cisza.

wigor	2017.01.10; 15:13:05
kiedy wiem dziś ze można aż tak - i o to chodzi. Pozdrawiam cieplutko ;-) +

joanna53	2017.01.10; 13:59:26
chyba wszystko ułożyło się po Twojej myśli,to dobrze pozdrawiam+