|
Bo ludzi trzeba umieć kochać
Bo ludzi trzeba umieć kochać |
Życie umiera jak ostatnie tchnienie dzwonu
z duszą niczym gołąb z piersi zrywa się do wiecznego lotu
A ty dziecię ze srebrem we włosach nosisz ból
I wiesz już że ludzi trzeba kochać
Nad szosą bólu, gdzie stal łączy się z ciałem
Tam gdzie ciało gra ostatnie swoje requiem
Wiesz ze trzeba kochać
w ołtarzach cierpienia,
w ołtarzach wspomnień
W mrokach nocy gdzie samotność umierania zamyka księgę życia
stoisz i ty moje dziecię z ognistą głową swoich włosów tez wiesz że ludzi trzeba kochać
Jak nazwać gwiazdę odzianą w czerń żałobnej nocy
Ojcem
Mężem
Przyjacielem
Jaką mocą wskrzeszenia przywołać to co minęło
A ty Żono czekając u progu swojego domu na ostatnią nadzieję
wyczekujesz do dzisiaj milcząc i trwając w miłości
Pozostały tylko wasze serca jak granaty smutku wpatrzone w ogniste oczy świec |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
wiewióra |
2017.07.21; 11:11:32 |
to prawda ludzi trzeba umieć kochać i nie jest to łatwe |
Maksym |
2017.07.21; 02:18:03 |
Bardzo dobra refleksja w wierszu.
+ |
Bou-lip-seleka |
2017.07.21; 01:39:18 |
tak jak napisał wspaniały poeta kapłan Jan Twardowski "śpieszmy kochać ludzi bo tak szybko odchodzą " piękny wiersz taki z głęboką myślą :))
++++++++ |
|
|