Białe cienie

Białe cienie Zamknęli twoje lustro na długo przed jesienią, zostały tylko ślady w kształcie słowa budzącego lęk, rdzawde stosy łez nie były dla ciebie, i te zupełnie nagie drzewa, ukoronowane słońcem, co czekały zbyt cierpliwie, chwiały się, ale w tym tańcu nie było udręki, pewnie trzymały różaniec z małą tobą fruwającą na srebrzystym końcu aż zabrakło słów, nabożnie składały i rozkładały ostre topory ramion, jak lekkie ptaki z nietoperzymi zmysłami, przecinały noc, tą wielką noc, gdy skrzydła kamieni wybiły północ, i zaszumiały spóźnione wieże godzin na nastroszonych grzbietach odlatujących dusz, a inni, inni pochowali się wygodnie, u stóp wieczornej ziemi, jak puchowe dzieci w kołysce niebios, przykrywali fikcje wysokimi marmurami, gdy Twoje potężne niewidzialne sieci pochłaniał neonowy jad pełzający powoli slalomami żył, to niesprawiedliwe - inni, zamykają oczy, jak stada saren brzegi lasu, i łagodnie znikają, znikają, jak małe białe bezpieczne cienie w zawiłych mgłach Twojej śmierci. https://www.youtube.com/watch?v=gSkIwwdT79E Sylvii Plath.

Napisz do autora « poprzedni ( 14 / 14) Patrick dodany: 2018-11-04, 16:32:59 typ: życie wyświetleń (84) głosuj (0)