|
Beethoven
Beethoven |
Oto jest geniusz nad geniusze,
jednego tylko wydał świat.
On tchnął w muzykę swoją duszę,
ważył się w dźwiękach uwięzić czas.
I brzmieniem nazwał ból bez istnienia,
i radość zdołał uskrzydlić dźwiękiem.
Na szczytach będąc osamotnienia,
dał światu wszystko to co piękne.
Wzniósł się nad głębię niesłyszenia,
by nawet ciszę w dźwięk przeistoczyć.
Muzyką nazwać pełnię istnienia,
nowym spojrzeniem wypełnić oczy.
On w cień usunął się od świata,
by temu światu móc dać siebie.
Dać nam nad horyzontem wzlatać,
dotykać gwiazd na niebie.
Z głębokiej ciszy cudne wyrwał dźwięki,
chaos wypełnił harmonią brzmienia.
Na dnie rozpacznej osiadł udręki,
aby ukazać światu sens istnienia...
Andrzej Tomasz Maria Modrzyński
14/15.07.1996r. |
|
|
|
|
-->> Aby głosować lub komentować musisz się zalogować.
Ulitka |
2013.08.27; 13:34:14 |
Urzekająco... piękne przenośnie + |
Markus55 |
2013.08.24; 20:51:56 |
niezwykle muzycznie..bo jest o kim-mało który kompozytor miał taki dar i talent:)-pięknie o mistrzu Beethovenie-+pozdrawiam Andrzeju |
stokrotka33 |
2013.08.24; 11:16:35 |
Pięknie.
Pozdrowionka :) |
roman |
2013.08.24; 10:32:23 |
+ |
norka |
2013.08.24; 10:28:09 |
CIEKAWE JA TO ROBIŁ:)+++
POZDRAWIAM ANDRZEJU :) |
Małgorzata Błońska |
2013.08.24; 10:25:00 |
dno rozpacznej udręki" - miodzio :)
ten cytat wystarcza za recenzje tekstu :) |
zeska winij |
2013.08.24; 10:21:58 |
Dźwięcznie i wdzięcznie. + |
|
|