Autoportret atmosferyczny

Autoportret atmosferyczny Trzymam słońca promień w dłoniach, a księżyca na dnie serca, w oczach wiosna, chociaż gorzka, kosmos w wąsach się zaplątał, dobra — kropla — Droga Mleczna. Blask poranka międlę w palcach prawej dłoni, jednocześnie lewa cienie zmierzchu głaska, tęcza z uszu mi wyrasta, chlupie deszczem w spodniach kieszeń. Z ust strzelają skrzące zorze, brzęcząc światłem o północy, mgły tumanem siwym w brodę oddech spływa, by obłokiem miękkim głowę mi otoczyć. W rzęsach senna rosa błyska, w duszy huczy, wyje wicher, hula burza, śwista, wizga, a ja sam się z sobą ścigam za Brockenu goniąc widmem.

Napisz do autora « poprzedni ( 84 / 200) następny » Czarek Płatak dodany: 2019-02-24, 10:14:11 typ: inne wyświetleń (93) głosuj (6)

Czarek Płatak	2019.03.02; 12:46:07
Dziękuję serdecznie ;)

lucja.haluch	2019.02.24; 21:15:12
Niezwykły urok...Plus+ Pozdrawiam...

Anna z	2019.02.24; 19:29:41
Świetny wiersz.+

Halinka	2019.02.24; 13:36:02
Ładny, ciekawy.

wiewióra	2019.02.24; 12:26:13
atmosferycznie

kosta.woj	2019.02.24; 10:37:41
ciekawe bardzo

joanna53	2019.02.24; 10:23:38
pięknie, pozdrawiam i życzę miłej niedzieli+